We openen de deuren en stappen uit “Ons Motje”. Ben lost ons in Glimmen op dezelfde plaats waar we de vorige keer zijn gestopt. Vriendin Marjo en ik zijn weer verder gegaan met de lange afstandswandeling die het Pieterpad heet én we hebben er zin in!
Ben en ik zijn gisteren al eerder van huis vertrokken en hebben de nacht doorgebracht op camperplaats “Vechtdal” in Nieuwleusen. Dat was geen verkeerde keuze, want ons weekend is én één dag eerder begonnen én we hoefden vanmorgen nog maar een klein uurtje te rijden.
Ik ben dit keer goed voorbereid. Met preventief afgeplakte tenen, gepoederd met talk en niet te nieuwe sokken moet het dit keer goed komen. Met in m’n rugzak extra leukoplast ga ik dan ook extra gemotiveerd op pad. Terwijl wij Ben min of meer uitzwaaien, in de hoop dat hij voor een mooie overnachtingsplaats zorgt, vervolgen wij onze weg. En die weg is mooi. Via karrensporen, schelpenpaden en bospaadjes bereiken wij uiteindelijk de provinciegrens en komen aan in Drenthe.
We worden ingehaald door een fanatieke wandelaar, die ons al wandelend zijn schema doorgeeft met als mededeling dat hij vanavond nog een bruiloft heeft. Aan die info hebben wij wat, ja. Hij heeft kennelijk haast en voor we er erg in hebben is hij al weer uit ons zicht. Ons tempo is aanzienlijk langzamer, maar wij genieten er niet minder om. Een kwartier later worden we voor een tweede keer door dezelfde wandelaar ingehaald. Hé, hij had ons toch al ingehaald? Hij kan nog net in hetzelfde hoge tempo zeggen dat we het mooiste voorbij lopen: de hunebedden, een stukje terug. Ondanks dat we vooruit willen, besluiten we toch om even terug te lopen om te gaan kijken. En daar doen we goed aan. Pal naast een oud boerderijtje liggen op de “Steenakkers” twee hunebedden achter elkaar onder een groepje oude eiken verscholen. Het is toch wel een bijzonderheid zo’n grafmonument.
Als we even later Zuidlaren, een dorp met een levendig centrum, bereiken, treffen we Ben op een terras. Gelukkig met het feit dat we aan mogen schuiven voor een pauze, bevrijd ik m’n voeten even uit m’n wandelschoenen zodat ze even kunnen drogen aan de frisse lucht. Oh, wat voelt dat even verlossend! Het gaat goed, maar eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat ze steeds meer gaan gloeien. Het drankje is op en we gaan weer verder. Het valt niet mee om weer op gang te komen, maar we zijn gemotiveerd. Nog een kilometer of 5 en dan zijn we op ons eindpunt voor vandaag. Het eindpunt blijkt echter verder dan gedacht. De camping die we hebben gereserveerd ligt net iets verder van de route dan we hadden gehoopt. Maar ook deze buiten-het-Pieterpad-gelegen-stuk-route is mooi en we genieten continue van de omgeving.
Rond 15.15 uur komen we aan in Zeegse, dat net onder Zuidlaren gelegen is, op camping “De Groene Valk” bij “Ons Motje”. De stoelen inclusief voetenbankjes heb ik nog nooit zo uitnodigend zien staan als nu. Ben heeft weer prima gezorgd voor een mooie plek. We ploffen neer en we krijgen van onze soigneur een glas heerlijk koel fris drinken. Wat heb ik hier naar uitgekeken en wat hebben we dit verdiend, al zeg ik het zelf. De avond vullen we met een gourmetje op ons camping-bakplaatje van 10 bij 10. Groot is het niet en de snelheid van het bakken is ook aanzienlijk lager, maar het genieten is er niet minder om. Onder de duidelijk aanwezige housemuziek en dj-stem van een bruiloftsfeest in een nabijgelegen tuin, lukt het ons moeiteloos om binnen de kortste keren in slaap te komen. We weten in ieder geval meteen waar onze mede-loper van vandaag kennelijk is gebleven.
