Ik moet even de spiertjes goed rekken voordat ik m’n bed uitstap. Of beter gezegd, m’n bed uitROL. Ik mag dan wel geen 18 meer zijn, maar het is eigenlijk schandalig, dat ik na 2 dagen wat kilometertjes wandelen zó stijf m’n nest uitkom. Gelukkig…… ik ben niet de enige, blijkt al meteen. Ik zie en hoor dat vriendin Marjo dezelfde “problemen” heeft. Het zal wel bij het 51-jaar-zijn horen, hou ik mezelf maar voor. Voordat ik goed en wel buiten ben, heb ik al 10x “oei” en “ah” gezegd, wist ik niet dat ik op bepaalde plaatsen daar ook spieren had en moet ik er nog even niet aan denken dat we zo meteen wéér van start gaan.
Maar om 10.15 uur gaan we weer. Eerder dan gedacht, voel ik me weer fit, heb ik ontbeten, zijn m’n tenen weer beplakt, bepoederd en zijn we er weer klaar voor om vol van energie te beginnen aan onze derde en laatste etappe van dit weekend.
Ben zorgt voor het inpakken van “Ons Motje”, dus dat geeft ons de gelegenheid om onbezorgd te vertrekken. Kan ik iedereen overigens aanraden zo’n rolverdeling.
Via een bijna (toepasselijke) doodlopende weg bij de begraafplaats lopen we langs twee mooie hunebedden meteen een prachtige bosweg in. De omgeving in Drenthe is prachtig en de paden die we moeten volgen zijn fantastisch. Wederom een variatie van zandpaden, bosweggetjes, weilanden en heide. Ook hebben de bedenkers tussendoor enkele overstapjes geplaatst, zodat we niet het schrikdraad hoeven aan te raken, maar wel kunnen wisselen van weiland. Vriendin Marjo houdt daarbij intussen goed in de gaten of niet de door haar gevreesde Schotse Hooglanders het in hun hoofd halen om juist vandaag kennis met ons te komen maken. Daar moet zij, maar ik eerlijk gezegd ook, niet zoveel van weten. De natuur is mooi, maar dan wel op gepaste afstand. Van de dierlijke bewoners hebben wij overigens vandaag en de afgelopen twee dagen weinig last gehad. De meegenomen flesjes inclusief deet hebben zelfs in onze rugzak hun werk al goed gedaan. Geen wesp, mug of soortgelijk vliegend voorwerp hebben wij gelukkig niet gezien, gehoord dan wel gevoeld. Misschien dat mijn sokken – na 3 dagen – toch wel iets meer hebben gedaan dan alleen maar het voorkomen van blaren……
Met nog een korte, heftige bui en de nodige kilometers komen we rond 14.15 uur aan ter hoogte van Papenvoort, alwaar Ben ons met “Ons Motje” oppikt. Na zo’n 41 km hebben we deel 2 van “ons” Pieterpad er alweer opzitten. Nog “maar” 400 km te gaan. Het was heerlijk en we hebben er enorm van genoten. Genoten van het samenzijn en genoten van de omgeving. We nemen de schade op: één blaar. Die is wel te verwaarlozen. Volgende keer nóg meer pleisters en nóg meer talkpoeder. En wéér dezelfde sokken. Iedere dag maar wéér……
