Eindelijk heb ik dan ook een soort van eigen thuiswerkplek. Ik hoor erbij in deze Corona-tijd. Ik zit met mijn laptop en m’n hele hebben en houwen uitgestald op de campingtafel onder de luifel te “werken” aan m’n blog. Heerlijk. De rust, de stilte, het waaien van de paar bomen en het fluiten van de vogels. Die ene krijsende jumbo-zeemeeuw vergeet ik maar gauw en ik probeer me weer te concentreren
Waar mijn Surface-tablet mij het afgelopen jaar nog in de steek liet, trakteert mijn nieuwe laptop mij met z’n snelheid en doet wat IK hem vraagt Geen pijltjes van de muis die nog uit zichzelf over het scherm beweegt of programma’s die ongewenst werden geopend en/of gesloten Nee, dit keer heb ik de macht over mijn nieuwe apparaat en bepaal ik wat er moet gebeuren.
Alhoewel …. Ik wil mijn blog weer verzenden en jawel, mijn geselecteerde foto wordt niet meegestuurd…. Én vervolgens verdwijnt mijn tekst geheel van het scherm. Tuurlijk, dat heb ik weer. Ik denk dat ik het snap, maar tegelijkertijd voel ik mij de grootste digibeet van het noordelijk halfrond.
Gelukkig heb ik alle documentjes en foto’s opgeslagen. En nóg gelukkiger, ik heb mijn eigen helpdesk, onze Jason. Jason, zal inmiddels wel een beetje klaar zijn met zijn moeder, zoals ik dat ook weleens was en nog steeds weleens ben met de mijne. Zoals vroeger toen ze na de honderdste uitleg nog niet wist hoe de allereerste magnetron werkte of tegenwoordig nog steeds niet leesbaar kan appen of gaat videobellen en dat ik alleen maar haar kruin en het gestucte plafonnetje zie. Maar zoals ik het toch steeds weer geduldig probeer uit te leggen aan míjn moeder, zo helpt Jason ook mij iedere keer weer met mijn “vastgelopen” website
Zonder gemopper, irritaties of een scheef gezicht. Terwijl ik zeker weet, dat hij liever net iets anders wilde gaan doen.
Zoals nu weer, ik app hem en ja hoor, binnen een paar minuten is mijn “probleem” verholpen en loopt mijn site weer als een zonnetje, Mijn laptop doet weer precies wat ik wil, ik heb het weer onder controle en m’n dag is weer goed. Hoe simpel kan het zijn.
M’n thuiswerkplek komt steeds meer in het zonnetje te staan en de zon likt aan mijn benen. Steeds verleidelijker is het om net als Ben ook de campingstoel in standje-languit te zetten. Ook heb ik nog een taak in het vooruitzicht staan. Het chemisch toilet. Niet dat ik dát een probleem vind, maar het is een stukje lopen. En met dat ding op de fiets is geen optie. Het idee alleen al om languit op het schelpenpad te eindigen midden in de resten uit het chemisch toilet lijkt mij niet zo’n fijn vooruitzicht. Ik ga me maar klaarmaken voor de wandeling naar het toiletgebouw. Gelukkig is dit sinds gisteren weer opengesteld in overleg met de Veiligheidsregio Zeeland en zullen we het chemisch toilet niet meer zo vaak nodig hebben. Beetje bij beetje komt het leven weer op gang.
