Ondanks dat de grenzen gesloten zijn we dan toch in Frankrijk aangekomen. Ja, het is ons gelukt. We passeren net het witte bordje met daarop in zwarte letters “Frankrijk”. We hebben Deventer ingeruild voor het 54 km-verderop gelegen Harderwijk en rijden de wijk “Frankrijk” in. Aan de rand van deze wijk is de minicamping gelegen waar we 2 nachten ons kamp opslaan. Mini-camping “’t Hofje” voelt lekker kneuterig aan en dat is precies wat we nu even zoeken. Geen poespas en geen gedoe. Ik zie een aantal kippen lopen en denk aan een lekker vers eitje morgenochtend, maar dat idee wordt al meteen de grond ingeboord. De eieren zijn voor privé-gebruik.
We rijden het enige grasveld op, waar een paar caravans en campers staan. Met één eigenaresse ervan hebben we al meteen contact. “Ja, wij staan hier al effe en kome uit Rotterdam” zegt ze. Ik weet, we hebben een goeie keus gemaakt en voel me door het taaltje te horen, al meteen thuis. Nadat we op onze blokken, water- en schotelpas staan, halen we meteen de fietsen er af. Eerst het centrum van Harderwijk in. De terrassen wachten namelijk. En onze eerste levensbehoefte is nu “mensen kijken”.
Het centrum is 3 slagen fietsen en we zijn er al, zo dichtbij. Oké, misschien iets overdreven, maar zeker niet meer dan 2 km. De combinatie van het weer, aanbod terrassen, publiek en niet te vergeten de winkels is prima. Harderwijk blijkt een goede gastheer. We vinden onze fietsen weer terug tussen en achter inmiddels een hele hoop andere geparkeerde fietsen, wat een goede preventieve werking heeft, en gaan weer retour camping. Daar is het inmiddels iets drukker geworden. Met “Ons Motje” als windscherm maken we een beetje kennis met onze buren. Alhoewel. Onze overbuurman, die kennelijk alleen is, wil geen contact. Het gras groeit gewillig onder zijn Sprinter-caravannetje en zodra wij hem buiten zien trekt hij zelf een sprintje om zijn afval weg te gooien zonder ons een blik toe te werpen. Ook op de terugweg maakt hij geen oogcontact en duikt weer meteen zijn caravan in om zich niet meer aan de buitenwereld te tonen. Onze naaste buren met hun caravan zijn daarentegen een stuk opener. Buurvrouw komt met de geschilde piepertjes naar buiten. Even spoelen onder ons gemeenschappelijke kraantje en we hebben meteen contact. In de korte tijd die we samen hebben, weten we alles van elkaar, bijna dan. Ze staan hier een paar maanden, maar morgen gaan ze wel even naar huis. Naar huis? Ja, ze wonen in de buurt van 020 en doen even een wasje tussendoor en nemen thuis meteen een douche. Corona-tijd hé en hier is alles gesloten. We lachen even en ik denk aan die mini-camping-wasmachine die ik laatst voorbij zag komen. Maar ik weet nu al wat Ben zal gaan zeggen: “Zet maar op je lijstje.” Dat wordt dan nog lang wassen met de hand vrees ik…..
