We lopen het poortje door en “Whow, wat is het hier mooi…..”.
We zijn zojuist in een ontzettend mooi stukje Harderwijk terecht gekomen via naar later blijkt, de Vischpoort. Hier waan je je nog in vroegere tijden, mits natuurlijk de DHL of welk ander postorderbedrijf je niet van de sokken rijdt. Jammer dat dat niet verboden is in dit deel van Harderwijk. Auto’s. Dit deel van Harderwijk verkeert nog in zo’n oude stijl, daar horen geen moderne voertuigen in thuis. Daar moet je fietsen zien met houten wielen of spelende kinderen met tollen en hoepels. Vrouwen met katoenen rokken en opgeknoopte haren en mannen met een pijp in hun hand. Ik draaf door…. Even een stapje terug….
De oude, mooi onderhouden monumentale huisjes zijn stuk voor stuk plaatjes en ik kan het dan ook niet laten om foto’s te maken. Ben is als gewoonlijk weer geduldig en weet dat er als beloning ergens een terrasje op hem staat te wachten.
Behalve de auto’s wordt ook het plaatje – hoe tegenstrijdig - bevuild door de vele vuilnisbakken die her en der op de pleinen en langs de gevels staan. Dat vind ik altijd zo jammer. Net als o.a. verkeersborden, reclames en stopcontacten. Maar ik denk dat alleen mensen die fotograferen, dat zien. Ik probeer ze te negeren en we lopen wat verder.
Behalve dat de huisjes mooi zijn, zijn ze eigenlijk ook schots en scheef. Vast allemaal bouwvakkers met twee linkerhanden geweest. Ik realiseer me dat Ben in die tijd met zijn kunne een goede boterham had kunnen verdienen en we dan de afgelopen maanden minder hadden hoeven uit te geven aan onze verbouwing. Maar het is anders gelopen en ik ben eigenlijk blij dat we nu leven en – daar komt-ie weer – we met een chemisch toilet leven en niet met het riool uit die tijd.
We nemen afscheid van het mooie verscholen plekje achter de Vischpoort en maken ons op voor de nieuwe Strandboulevard Oost. Een stukje terras met uitkijk op het Wolderwijd, alwaar de boten één voor één binnen varen om aan te leggen om te pronken. Voor de meesten komt het echter niet zover. Het is vol en aanleggen kan niet meer. Bennie nog wel. Wij leggen aan op één van de terrassen. Hij krijgt zijn verdiende biertje, z’n zonnetje en z’n uitzicht. En geeft aan, dat hij blij is dat we ruim een jaar geleden de goede keus hebben gemaakt: een camper i.p.v. een bootje. Na op corona-wijze het terras te hebben bezocht, pakken we onze fietsen en rijden we nog even langs vishandel Johannes om een palinkje te halen. Voor welgeteld één paling leggen we 6 euro neer. Ook hier wordt de vis duur betaald!!!
