We staan vanaf gisteren op camping “De Wije Werelt” in Otterlo en vandaag was voor ons een vrije dag. Vrije dag betekent dus een dag van, geen plannen, bij de camper blijven en we zien wel. Maar eigenlijk komt het er voor Ben op neer: stoeltje in de ligstand, voetenbankje, het liefst een zonnetje en daar dan de hele dag in zitten met de oogjes dicht.
En dat hoeft geen probleem te zijn, tenzij… er net buren gearriveerd zijn met 3 kinderen in de categorie tot 8 jaar waarvan 1 kind, die wellicht onder de noemer “huilbaby” geplaatst zou kunnen worden. Zodra de familie aankomt is het nog gezellig. Leuk! Er komen nieuwe mensen, dus we hebben wat reuring en iets te zien, denk ik nog. De portieren gaan open en er komen 1, 2 en jawel nog een derde kleine krullenkop eruit. De twee oudsten zijn meiden en die vermaken zich meteen met al het speelgoed dat uit de voortent wordt gehaald.
Pa vermaakt zich samen met moeders in de voortent die niet zo waterdicht schijnt te zijn geweest als “Ons Motje”, want ik zie met grote regelmaat scheppen water vanuit de tent naar buiten komen. M’n vermoeden is waarheid. Moeders sleept even later het zeiknatte grondzeil als een trofee over haar schouder naar buiten, maar ziet daarbij er niet uit als een winnaar. Het zweet loopt met straaltjes langs haar gezicht net zoals het water met straaltjes op de grond valt. “Wat heb je het weekend gedaan? Nou, ik ben LEKKER naar de camping geweest….”, kan ze bij thuiskomst tegen haar buren zeggen. Jaja, denk ik maar…..
In de tussentijd heeft Pa ook de rest van de voortent buiten gezet, waardoor het buiten net één grote uitdragerij lijkt. Ik wist overigens niet dat zo’n voortent zó groot van binnen was. In de tussentijd hebben de 3 kids alle vrijheid gekregen. De meiden vermaken zich best zoals ik al zei, maar kleine krullenkop, die net kan lopen, kan dat niet genoeg naar zijn zin. En die heeft duidelijk het laatste woord. Nou, zegt maar hardste woord, want hij zet me toch een keel op. Een gekrijs! En dat hebben we de hele dag gehoord….. zeg maar…… Dus wat Ben eigenlijk wilde doen: stoeltje plat en oogjes dicht. Dat lukte niet. Dat snap je wel.
Moeders loopt tussen voortent en krullenkop in de tussentijd aan beide kanten de boel droog te houden, terwijl pa het slim bekeken heeft en stilletjes (hij wel) de kuierlatten heeft genomen. Moeders hoor je niet klagen. Ze sjouwt, droogt, ruimt en maakt in de tussentijd ook nog het eten klaar. Zodra krullenkop weer een keel dreigt op te zetten, duwt moeders er professioneel een lepel in.
Eén van de weinige momenten dat we krullenkoppie niet hoorde, was rond het badder-uurtje. In een grote plastic teil werden eerst die meiden gewassen. Uiteraard door moeders. En terwijl zij bezig was met nummer 2 af te drogen, zag krullenkop in een onbewaakt moment kans om in de teil te duvelen. Het had wel het enige voordeel dat het heel even heerlijk stil was. Maar ook weer zó stil, dat moeders meteen in de gaten had dat krullenkop ondersteboven in het water ronddobberde. Moeders zou moeders niet zijn dan dat ze krullenkop in één keer weer op het droge had en dit keer blij was dat hij meteen een enorme keel opzette. Ik eigenlijk ook wel een beetje…….
Ik kijk Ben aan en zeg tegen hem, dat we het nu toch een stuk makkelijker hebben gekregen nu “die van ons” al een stuk ouder en zelfstandiger zijn. Al schiet dat stuk zelfstandigheid soms ook nog weleens wat te kort. En blijkt dat ze hun moeder nog weleens nodig hebben. Dat ik nog niet afgeschreven ben en dat ik ze zo nu en dan nog eens mag helpen of adviseren. Het zijn geen van tweeën huilbaby’s of terrorpeuters geweest. Geen probleempubers. Gelukkig niets van dat. Tuurlijk hebben er in de afgelopen 22 jaar wel wat dingen afgespeeld waarmee wij niet zo blij waren en waarover ik een boek zou kunnen schrijven, maar dat hoort erbij en daar lachen we nu alleen maar over. En ach, wat zeggen ze weleens over je kinderen: Je krijgt er zoveel voor terug.
Voorlopig ligt krullenkoppie op bed in diepe rust, kunnen wij nu rustig genieten van het ondergaande zonnetje en onze laatste vakantiedag. Morgen zeggen we hier “Tot Ziens” en gaan we na 2,5 week reizen door Nederland weer terug naar huis. Terug naar onze mannen. Terug naar huis om de boel weer een beetje op orde te brengen. Want ook dát krijg je er voor terug.
