Eindelijk, we gaan weer op stap. En dan bedoel ik letterlijk op stap, want onze Pieter ligt op ons te wachten. En daar bedoel ik voor de wat minder snelle denkers onder ons, het Pieterpad natuurlijk mee.
De laatste keer dat Marjo, mijn wandelmaatje, en ik onze laatste etappe hebben gelopen, was eind oktober vorig jaar. Dat was nog in de tijd dat we elkaar handen gaven, in volle concertzalen zaten en zonder na te denken met het OV konden reizen en dat allemaal zonder de 1,5 meter-maatregel. Ja ja, dat kon toen allemaal nog. Vroeger, ja.
Na de winter, die geen echte winter was, kwam de lockdown die zo’n beetje alles plat gooide, waaronder dus ook ons voornemen om onze wandeling voort te zetten. En terwijl het land plat lag, werden mijn dijen alleen maar boller en vrouwelijker. Ik zou er zelfs om wedden dat de bekende schilder Rubens uitzinnig zou zijn geraakt, met mij als object met m’n rond gevulde heupen. Maar voor mij geen uitnodiging van welke artiest of wat dan ook. Ik zal het zelf moeten doen om eens van m’n overtollige kilo’s af te komen.
Na een kort, maar krachtig gezinsoverleg is het duidelijk: de 3 mannen in mijn huishouden gaan mij helpen. Ik eet gezond en laat me niet verleiden door allerlei duivels lekker eten en drinken, maar…..als ik dat laatste wel doe dan…….spuiten de jongens me nat! Ik voel me bijna een kat, die iets doet wat niet mag!!
We zijn inmiddels ruim 2 weken verder. De keuken en koelkast puilen uit met o.a. sla, tomaten, komkommers, bleekselderij, kip en zalm. Ik ben nog niet natgespoten en de plantenspuit staat nog steeds ver achterin een keukenkastje. Dat kan twee dingen betekenen: of ik ben snel of de dreiging alleen al heeft geholpen. En inderdaad dat laatste speel toch een beetje mee, want laten we eerlijk zijn. Wie wilt er nu door z’n zonen van 20 en 22 natgespoten worden met een plantenspuit? Ik dus niet.
En nu dan eindelijk weer wandelen. Heerlijk. Ben en ik hebben “Ons Motje” Pieter-klaar gemaakt en zijn één dag eerder vertrokken. We zijn aangekomen op “Jachthaven De Hanze” te Zwolle. De Jachthaven ligt er rustig bij en hier en daar is er een schipper bezig zijn jacht op te knappen. Een bordje bij de ingang geeft aan dat camperaars mogen doorrijden en zelf een plek kunnen uitzoeken. Zodra we weer onze taken hebben volbracht – stoelen in poolposition, tafeltje waterpas, luiken en ramen open, en het drankjes geserveerd – zitten wij prins(es)-heerlijk in het zonnetje te genieten met uitzicht op de haven.
Eén nachtje hier, nou dat zie ik wel zitten…. liggen, hoor.
