La Guépe, de wesp, maar dan op z’n Frans en die dingen zitten er hier zat! Ik word er helemaal kriegelig van. Afgelopen week had Ben er eentje die wel héél dichtbij kwam, namelijk in het nauw tussen z’n shirt en broek, dus jawel, tsjakka! Een dikke wespensteek. Normaal altijd dat uitzuigpompje bij me en nu natuurlijk thuis.… Zal je altijd zien. Ik nog zorgzaam als ik ben, geprobeerd uit te zuigen, maar volgens mij gaf dat niet zo’n geweldig beeld voor toeschouwers. Ben rechtopstaand en ik ten hoogte van zijn heup al lurkend aan zijn buik. De plek werd alleen maar roder en ik kreeg alleen maar meer last van m’n rug.
Een dag later was ik aan de beurt. Nee, nee, niet dat Ben lurkend, nou ja, je snapt me wel. Nee, ik leg m’n benen op een voetenbankje. En tak, tak, Leg ik net m’n been op de rustplaats van een wesp. Die had ik net even over het hoofd gezien en die steekt niet één, maar meteen maar twee keer. Tuurlijk, ik had weer de hoofdprijs. Toen hing Ben ineens met zijn lippen aan m’n kuit. Echte liefde bestaat dus nog wel, maar eerlijk gezegd. Het helpt geen moer. De steken hadden z’n werk al gedaan en m’n kuit die toch al behoorlijk van omvang is, werd nu nog een maatje groter.
En jawel, sinds gisteren is de stand weer gelijk. Ook Ben is voor een tweede keer gestoken. Zo uit het niets, in het zwembad, armpjes boven water, en hoppa……tsjakka……en nog eentje in z’n arm. In Brabant zouden ze zeggen, in zunne errum of was het nou och errum? Ach, wat maakt het ook uit. We staan weer gelijk, 2-2.
Sinds dat moment vind ik het zwembad eigenlijk ook niet meer veilig. Je moet met een hoog, smal trappetje het water in en uit. Maar op de bovenste tree blijft er altijd wel zo’n zwart-geel exemplaar op je zitten wachten, zodra je het water uitkomt. Net alsof die wilt zeggen: “Komt u maar…” Oh, en daar word ik dan zo onwijs nerveus van, waardoor ik de rest om me heen vergeet. Bijvoorbeeld m’n buik inhouden. Want laten we nou eerlijk zijn. Als ik met mijn extra handvatten ongecontroleerd dat trappetje af moet en alles bubbelt, ziet dat er ook niet aangenaam uit voor mijn mede-kampeerders. En dus ga ik maar weer zo min mogelijk het water in om de confrontatie met die enge beesten te voorkomen. En dat met een temperatuur van zo’n 37 graden vandaag…..mmmm.
Als alternatief pak ik mijn stoel, leg m’n beide benen wespenvrij op een voetenbankje en neem de rest van de middag plaats in de schaduw van een perenboom. Met in m’n ene hand een boek en onder handbereik een glas koud drinken en niet te vergeten een “wespen”-mepper, moet dat toch wel lukken.
In de tussentijd zie ik in m’n ooghoek dat Ben, die naast mij staat, een rare beweging maakt en uit z’n slipper wil stappen. Het lukt hem kennelijk niet meteen. “KUT!”, hoor ik hem alleen maar keihard roepen. “Ik ben wéér gestoken!” En dan besef ik meteen. Ik sta achter, het is 3-2 en toch voel ik het niet als verloren.
