Frankrijk, een prachtig land, maar die Fransen! Ooohhh la la. Wij zeggen het en met ons meerderen. Niet voor niets dat wij normaal gesproken als een jekko door dit land scheuren om zo snel mogelijk in ons geliefde Spanje te zijn. En als het had gekund, waren we er zelfs omheen gereden. Zou daarom die tolweg zijn aangelegd, zodat we zo snel mogelijk van noord naar zuid kunnen rijden?
De Fransman vertikt het namelijk om zich aan te passen aan eenieder die maar een centimeter over de Franse grens komt. Dus een andere taal spreken, vergeet het maar. Wat je ook maar probeert, ze blijven rustig op de Franse toer verder gaan. En als je vraagt: “Do you speak English?”, zeggen ze : “No”. Maar dat houdt dus wel in dat ze het verstaan, anders kunnen ze ook niet dat antwoord geven, toch? Maar goed, zodra je Frankrijk binnenrijdt zie je overal alleen maar Frans. Niets is vertaald. Formuliertjes, menu's, aanwijzingen of wat dan ook. Alleen maar in het Frans.
Ik weet nog dat we op onze eerste camperplaats kwamen. “Wij spreken Frans, Engels, Duits en NEDERLANDS”, stond er op hun site. Geweldig, ik kon behalve het Frans alle drie de andere talen goed spreken. Dat geweldige was van korte duur. De beheerder was wel heel enthousiast geweest bij het maken van de site. Maar achteraf bleek hij alleen de Franse taal in de praktijk machtig te zijn. Wat een “charlatan”, maar ja, dat is niet voor niets een Frans woord……
Door de Corona, hadden wij ons deze zomer een beetje gericht op Frankrijk, omdat we Spanje maar eens even lieten voor wat het was. We staken er maar blank in. We gaven de Fransen zeg maar een kans.
Onderweg reden we door een typisch Frans dorpje. We passeerden een terras. Even wat drinken, dus de camper weggezet. Er was nog net een plekje vrij, maar nog voor we zaten kwam de serveerster en begon in het Frans een heel verhaal, waar voor ons geen Frans touw aan vast te knopen was. Wij gaven aan het niet te verstaan, waarna er een nog groter en luider verhaal in het Frans volgde. Het hele terras luisterde geamuseerd mee met iets wat wij niet begrepen. Toen kwam er ineens de kokkin met een astronautenmasker het terras opgestiefeld en riep in haar beste Engels “Zoe you vand to ied?” Hierop gaven wij aan alleen iets te willen drinken. De kokkin vloog bijna uit haar vel, waardoor wij begrepen dat het kennelijk niet mogelijk was. De serveerster riep ook nog iets in het Frans, maar Ben en ik waren al helemaal klaar en inmiddels op de terugweg naar de camper. Dan maar niet iets drinken op dat “gezellige” terras.
Zo probeerde onze wijnboer ook op z’n Engels a la Louis de Funès. Of dat nou echt of voor zijn omzet bedoeld was, dat laten we even in het midden. Ik begreep hem, de wijn smaakte prima en het ging er goed in.
Beetje bij beetje begin ik toch van ze te houden. Toen we hier van de week op de camping arriveerden begon de eigenaresse zowaar in het Engels tegen ons te praten. Wel met een zwaar accent, maar ik begrijp haar en ze doet het tenminste. Evenals haar man.
Sinds twee dagen hebben wij Franse buren met een piepklein caravannetje. Caravannetje is al klein, laat staan dat het ook nog eens piepklein is. Het dak moet uitgeklapt worden naar boven om een klein beetje ruimte te krijgen in dat ding. We proberen ons al voor te stellen hoe die twee eigenlijk samen in dat ding überhaupt kunnen slapen en of dat zal passen. De bewoners zijn al ver over de gepensioneerde houdbaarheidsdatum. Deze mensen spreken geen Engels, alleen maar Frans en ondanks die “handicap” proberen ze wel contact te maken. Op een middag wanneer ze terug zijn gekomen van een fietstocht, staat de vrouw bij de kraan naast het veldje iets om te spoelen in een vergiet. Ze zegt iets in het Frans, maar wij begrijpen haar niet. Ze laat het zien en het blijken bramen te zijn. Ze probeert ons nog iets uit te leggen in het Frans “Camping, a gauche”, zegt ze en ze maakt daarbij met haar handen een draaiende beweging. Hieruit maken wij op dat ze die kennelijk geplukt hebben buiten de camping en dan ergens links. We knikken nog en ze loopt terug naar haar caravan.
Even later komt de buurvrouw naar ons toe met in haar handen een buideltje van servetten die ze bij ons op tafel legt. Het buideltje valt open en een flinke hoeveelheid bramen worden zichtbaar. Verbaasd kijken we haar aan. Ze zegt iets in het Frans wat we niet kunnen verstaan, maar aan haar gebaar is duidelijk te zien wat ze bedoelt.
Ze bestaan. De aardige Fransen…
