Voor mij is het thuiskomen met “Ons Motje” altijd een soort van rouwverwerking. Ik zit nog helemaal in de vakantiemodus en lekker in m’n camper-coconnetje en dan ineens “moet” alles weer. Iemand die dit herkent? Vast wel. Zekere als je weer naar huis gaat en thuis bent.
Gisteren hebben we “Ons Motje” ingepakt en toen we thuis de oprit opreden bekroop mij ineens dat gevoel weer. De camper staat nog niet stil en hoppetee, ik heb de wasmand vanuit de camper al in m’n hand en sjok ermee naar de wasmachine die boven op zolder staat. Ik heb meteen al wat stappen op m’n teller gezet – ik moet er 6000 per dag doen vind ik zelf – en het eerste wasje draait binnen de kortste keren. De camper weer in. Bedden afhalen. Met de handen vol naar de zolder voor straks de tweede draai en weer naar beneden. De stappen gaan lekker.
In het voorbijgaan zeg ik de jongens gedag en vraag of alles goed is gegaan. “Ja, mam. Tuurlijk, mam. Ook met jullie, mam?” Oh, wat voel ik me weer gemist….
En dat alles moet ik allemaal steeds een beetje zien te verwerken. De heerlijke relaxte dagen van “we-zien-wel-hoe-het-loopt-vandaag zijn weer voorbij. Geen afspraken met weet ik veel. Niets op tijd en geen ge-ren.
Ik maakte snel een rondje door het huis en niets leek er meer op dat er een bom was ontploft. Toen we afgelopen dinsdag namelijk weggingen zag dat er hier wel zo uit. De loodgieter was zowel in de keuken als in de badkamer nog bezig om de laatste klusjes op te lossen. De jongens zouden het wel regelen. En dat hadden ze. Zowel de keuken als de badkamer was opgeruimd. Oké een dweil was geen overbodige luxe, maar het was voor hun maatstaven netjes. Ik was op z’n Brabants gezegd kei-trots op ze.
Maar goed. We waren weer thuis. Eigenlijk was het een soort van pitstop om morgen weer verder te reizen met “Ons Motje”. En de reden hiervan was het fenomeen elektrische fiets.
Ja hoor, sinds vandaag horen wij ook bij die groep. Bij die groep grijze koppen. Ja, ja. Wij zijn er ook ingetuind en hebben ze ook aangeschaft. Eindelijk. De elektrische fiets. En ik vind het geweldig! Ik denk dat het na de camper één van onze beste aankopen gaat worden. Dus niemand hoeft ons meer te adviseren. “Binnenkort” sjezen ook wij, iedereen voorbij met niet twee, maar zelfs 4 vingers in de neus.
We hadden al eerder wat winkels en testcentra bezocht. Maar vanmorgen wilden we met vrienden ook nog naar testcentrum “De Fietser” in Ede gaan. Nou, en dat gaat lekker joh, op zo’n fiets! Zeker op standje Turbo. Binnen de kortste keren ben je weg en blijf je weg. Enige nadeel is dat je accu op die stand wel erg snel leeg is, maar dat is een zorg voor later en eventueel voor de ANWB-fietsservice. Na het testen van een aantal fietsen, wisten we het en hebben we de knoop doorgehakt.
Met 4 man sterk gaan we meteen door naar de winkel. En jawel hoor, de Van der Leetjes zouden niet de Van der de Leetjes zijn als ze geen goede deal zouden kunnen sluiten. Fietstasjes en kettingslot erbij en van de prijs wat af. Ben de Gazelle Ultimate C380 en ik de Gazelle Grenoble C380. Gelukkig niet dezelfde fietsen. Nee, ik ga niet als zo’n unisex-huppeltrutje de komende jaren naast Ben fietsen en dan zeker ook nog met hetzelfde regenjasje aan? Nee, nee, nee.
Alleen één maar. Levertijd? Week 50! Dat is met Sinterklaas of zo…… Nou ja, het is niet anders. Houdt wel in dat ik met mijn Merida tot die tijd op eigen kracht hellinkje op en af zal moeten. Windje mee én windje tegen.
Maar acht, dat geeft niet. Zo heb ik ook nog tijd genoeg om afscheid te nemen van mij Merida. Ik maak ons bed weer op en pak de rest van de camper weer schoon in. Tijd om te stoppen met rouwen, morgen gaan we weer met frisse moed en nog even zonder hulpmotor een paar dagen met “Ons Motje” op pad.
