Terwijl “Ons Motje” alweer een paar dagen op onze oprit stond uit te rusten van z’n laatste reis, hadden we net een nieuwe uitdaging achter de rug. Beter gezegd, Jason had een nieuwe uitdaging achter de rug. Jason mag dan wel de Benjamin van ons gezin zijn, hij is zeker niet degene die het bangste is uitgevallen. Al toen hij jong was, wilde hij bungee jumpen. En gelukkig had ik dat als overbezorgde moeder kunnen uitstellen tot hij 16 jaar was. Met een duik voorover in het diepe zag ik hem in Scheveningen naar beneden storten, met alleen maar het idee dat dát elastiek ook ooit eens z’n laatste dag zou meemaken. Het kwam allemaal goed en ik kon hem in m’n armen sluiten tot groot ongenoegen van mijn puber.
Dat is alweer 4 jaar geleden. Aan de uitdaging van vandaag had ik zelf meegeholpen. Hoe gek kan ik soms zijn. Met de laatste kerst kreeg hij van ons de ooit zo gekoesterde wens om eens een duo-sprong te maken in Teuge. Vrede op aarde en we geven hem een sprong vanaf wel 4 kilometer in de hoop dat het touwtje goed werkt en z’n parachute opengaat…
Jason was blijer dan blij en had een jaar de tijd om te kiezen welk moment hij daarvoor nam.
Vandaag was het dan zover. Terwijl we onderweg de bezittingen van Jason al aan het verdelen waren, zat hijzelf relaxt naar buiten te kijken. Niks geen nervositeit of wat dan ook. Degene die het meeste nerveus was, zat voor hem en dat was ik. Mijn hart sloeg nú al 20x harder dan normaal.
Ondanks dat we er om 11.00 uur moesten zijn en de lucht strakblauw was, moesten we toch even van tevoren nog bellen of alles doorging. ”Ja hoor, wat wind, maar een prima weertje,” werd er aan de andere kant van de lijn gezegd.
Het was opvallend druk bij Skydive Teuge. Voor zowel de duo-sprongen als de opleidingen. Diep ik m’n hart zou ik het wel willen, maar ben ik één van de grote schijterds die daar op het moment rondliep. Het moment om uit dat vliegtuig te springen lijkt mij namelijk zó eng! Die ene stap.
Jason had zich inmiddels ingeschreven en wachtte op het moment dat hij opgeroepen werd. In de tussentijd konden wij genieten vanaf het terras van de bewegingen op de grond en in de lucht. Er was een gaan van vliegtuigjes en een komen van parachutes vanuit de lucht.
Jason maakte kennis met zijn maatje Peter Smit, die hem tijdens de sprong begeleidde. Eerst werd hij in een overall gehesen. Dat was al eigenlijk een hele onderneming, want de eerste bleek een maat te klein te zijn. Dus eer die te kleine ook weer uit was…. Vervolgens instructie. Peter bleek erg ervaren en legde uit hoe de sprong ging en wat Jason moest doen en natuurlijk zeker ook moest laten! Op het laatste moment hadden we ook maar besloten om de sprong te laten filmen, aangezien je zo’n sprong hoogstwaarschijnlijk – hoop ik dan – maar één keer doet, dus hoppetee ook maar meteen kennis gemaakt met de onwijs vriendelijke cameraman Rohan Hayes.
Het was tijd. Tijd om met het vliegtuig de lucht in te gaan, te verdwijnen en om vervolgens weer op grote hoogte in beeld te komen. En ik moet zeggen. Hij ging keurig de lucht in, maar hij kwam er ook keurig netje uit hoor. We zagen het vliegtuig en ineens … plop, plop,…zagen we kleine stipjes en ja hoor, gelukkig ook een gele parachute – die info hadden we namelijk - die uitgegaan was. Met een uiteindelijke goede landing op z’n kont.
Met een brede glimlach stapte hij even later het shuttlebusje uit. Het was geweldig geweest. Na een dagje Teuge kon hij weer iets van zijn bucketlist afstrepen.
Maar na het horen van de vrije val van ongeveer 250 km/u en het feit dat ik al twijfelde om zo’n sprong ooit zelfs eens te doen, weet ik het nu 100% zeker. Van m’n levensdagen niet!
