Weet je dat Nederland heel mooi is? Ik besef me dat steeds weer als ik aan het wandelen ben tijdens het Pieterpad. Dit weekend lopen we door het Vechtdal. De ene keer door het weidelandschap langs de rivier, dan weer door de bossen, waar we ons soms helemaal alleen en verlaten voelen. Hier maken we weer wat kilometers om steeds dichter bij ons doel te komen. De Sint Pietersberg bij Maastricht. Ja, eigenlijk is ons doel, een weekendje met de nodige wijntjes in Maastricht, want dat doel hebben wij onszelf beloofd. Toch een redelijke deal, vinden we zelf.
Maar voor het zover is, hebben we eerst nog wat kilometers te gaan. Inmiddels hebben we de eerste 180 kilometer er op zitten. Dus nog genoeg kilometers om bij te praten, te roddelen, plannen te maken en herinneringen op te halen. Druk zat dus en die tijd hebben we er gelukkig ook voor. Tussen de “weet-je-en-wist-je-nogs” genieten mijn ogen dankzij die fantastische uitvinding die lenzen heet, van de mooie omgeving. De bomen verliezen nog net niet hun blad en de zon probeert daardoor met veel moeite er doorheen te breken. De eerste rood-met-witte-stippen-paddenstoel is nog bijzonder, maar al gauw zien we er meer. En terwijl kabouter Spillebeen het laat afweten, zien we ook mooie onaangetaste groepen zwammen. De natuur is nu echt op z’n mooist en dat proberen we op de foto vast te leggen door al liggend en knielend ons in allerlei bochten te draaien.
Terwijl ik lopend om me heen kijk, breek ik bijna m’n nek over die mooie natuurlijk gevormde boomstronken. Mijn wandelstokken voorkomen gelukkig dat ik op m’n plaat ga. Mooi die natuur, maar het herinnert mij er wel even aan, dat het niet de eerste keer zou zijn, dat die wortels mij verrasten. Enkele jaren geleden werd ik toch even horizontaal door een ambulance afgevoerd en lag ik wekenlang op bed met onder andere een rits gekneusde ribben. En dat was niet eens het ergste. Het kaartje voor de wedstrijd Feyenoord-PSV die ik mooi “gescoord” dacht te hebben, nam mijn broer Dennis met alle liefde voor mij waar. Daar lag ik dan thuis op bed met de afstandsbediening voor de tv en al append naar Ben, terwijl die samen met mijn broer in de Kuip zat te genieten.
Uitkijken geblazen dus. Zo’n bos kan levensgevaarlijk zijn en zo maar heel je leven op z’n kop zetten. Maar nu doen we vooral genieten. Ik kijk heel even op voordat we weer een nieuw pad inslaan, naar een volgend stuk landschap. En ineens wordt mijn aandacht getrokken. Tussen al het groene blad in de hele omgeving, steken een paar rood-bruine bladeren er ineens tussenuit. De takken hebben plaats gemaakt voor een nieuw seizoen. Het eerste stukje van de herfst. En wij, wij zijn er even stil van…………..
