We zijn weg, maar toch thuis. We hebben “Ons Motje” uit de stalling gepakt en we zijn rebels geworden. Wat nou “Samen een afspraak gemaakt, samen met onze grote vriend Mark”.
Wij weten niets van een afspraak en dus zijn wij er op uit. Weg van huis en haard en met ons andere huis én haard naar het Limburgse Kessel gereden.
Ja, wel mét de haard, want die hebben we wel nodig. Mijn God, dat is wel eens anders wakker worden vanmorgen op 27 februari dan in hartje zomer ergens aan de Spaanse kust! Gelukkig heb ik een soort van Ice-man die geen last heeft van temperatuur-schommelingen, want terwijl hij enkel in boxershort met een goddelijk lichaam (écht!) uit bed stapt om de verwarming naar een hoogtepunt te brengen, trek ik nog even mijn dekbedje tot over mijn neus. Stoken Ben, stoken!!
Ik probeer mij uit m'n warme trechter te wurmen en laat me ook maar van m’n goede kant zien. Koffie uit onze kleine Nespresso. Net als thuis. De radio op een speaker: Q-music. Lekker vertrouwd. Ook net als thuis.
Terwijl Ben een douche buiten de deur pakt in het mooie sanitairgebouw , stookt de verwarming goed en wordt het heerlijk warm. Buiten doet het zonnetje ook voorzichtig zijn best om het mij naar m’n zin te maken en laat zich al zien.
Ook Ben laat zich even later zien: in z'n blote bast en alleen met z'n trainingsbroek aan, wel te verstaan! Die is gek! Kennelijk heeft de zon z'n brein aangetast, want de thermometer tikt net de 11 graden aan. Al snel blijkt een vergeten handdoek de reden van zijn gedrag te zijn. En is het maar goed dat wij op nog geen 10 meter van het sanitairgebouw staan.
Het is wel een prima weertje voor onze geplande Kastelenroute. Én uiteraard op onze nieuwe elektrische fietsen. Nu horen wij ook – of we willen of niet - een beetje bij die grijze koppen. Kom ik ook vooruit met niet 2, maar 4 vingers in m’n neus. En bedwing ik heuvels en tegenwinden. Laat ze maar komen, de mensen die puffend en zuchtend zeggen: “Ja, zo kan ik het ook.”
Ik snap ze en kan alleen maar adviseren om een soort van hulplijn te beginnen voor deze groep onbegrepen mensen die hiermee worstelen.
De camper is inmiddels warm, de koffie smaakt goed en Ben is inmiddels aangekleed…. (toch wel jammer). Met de gratis, verse scharreleieren van onze camperbeheerder in het vooruitzicht, bekijk ik nog even onze camper, voordat we aan het ontbijt beginnen.
Wat nou “Blijf zoveel mogelijk thuis.” Wij zijn thuis. “Ons Motje” is ook ons thuis. Dit is eigen en vertrouwd. Hier hebben wij onze eigen bedden, eigen sanitair en komt niemand zomaar binnen. Hier hoeven wij geen mondkapjes te dragen en de 1,5 meter te hanteren. Alleen onze omgeving is tijdelijk veranderd. En dat is even zó heerlijk!
