De titel is al veelzeggend, maar maak je niet net zo blij als dat ik was, toen we gisterenmiddag vertrokken op onze fietsen. Accuutjes opgeladen. Bij gebrek aan open terrasjes onze krentenbolletjes voor bij een bakje coffee to go, in de fietstassen gelegd. Mijn fotocamera er per ongeluk bovenop geplet. En tsjop, tsjop, op pad.
O nee, ik vergeet nog het meest belangrijkste: Ben z’n knooppunten-app op z’n mobiel aanzetten en in een houder installeren op het stuur.
Op zich al een hele constructie, want dé elektrische trappert is ook voorzien van een super-de-luxe bedieningspaneel om hem, of beter gezegd óns, soepeltjes het werk te laten doen. En tja, waar laten we die telefoon tussen die dingen en alle koppelingetjes en niet te vergeten de bel?
Nadat we dan ook het allerlaatste plekje hebben weten te benutten is Ben er dan ook helemaal blij mee. Ja, ook met die constructie, maar nu heb ik het even over die knooppunten-app van de ANWB. Nu moet ik ook zeggen, die app werkt fantastisch. Tot op de meter geeft hij niet alleen precies aan welke richting we op moeten, maar ook welke bedrijven of gebouwen wij passeren. En uiteraard ook de horeca, de geslóten horeca. En wat hebben die Limbo’s véél horeca.
Wat dat betreft hadden ze deze fietsroute wel anders kunnen noemen. Namelijk de horeca-route of iets dergelijks. Wij hadden gekozen voor de “Kastelen-route”.
Deze route lag met vele andere routes uitgeprint bij de camperplaats en sprak ons, wat betreft die “kastelen” wel aan. En vandaag met mooi, helder weer – heel toepasselijk “kastelenweer” - dus vandaar dat de fotocamera ook maar weer eens uit het vet was gehaald.
Nou een mooie route joh, en veel kastelen gezien!
Jaaa, wel één!......
Eén kasteel…..
Eén kasteel in Baarlo…..
En de rest waren luchtkastelen, want meer kastelen hebben we verder niet gezien.
Of ik had vandaag m’n lenzen verwisseld. Zou kunnen…..
Gelukkig was dat ene kasteel wel een mooi kasteel en was de route prachtig en afwisselend. Door bossen, langs de Maas en met hoogteverschillen. Konden we van “Tour” naar “Turbo” schakelen en andersom, zonder een zuchtje of verzuring. Zelfs ik. Én hadden we onderweg nog een coffee to go met echte Limburgse appelkruimel-vlaai, die we daar ter plaatse aan één van de picknicktafels in het zonnetje soldaat mochten maken. Dus toch nog een soort van terrasje. En ach, die vlaai, die fiets ik er wel weer een keertje af, mmmm.
We landen weer terug bij “Ons Motje”. Een heerlijk dagje buiten. Een mooie, verrassende omgeving. En wéér bedenk ik me, hoe prachtig ons eigen land is.
Ik haal mijn fotocamera uit mijn fietstas en zie een propje plastic op de bodem liggen. Verrek, dat waren die krentenbollen. Voor onderweg. Bij de koffie. Gelukkig dat wij allebei wat ouder worden en zo nu en dan eens wat “vergeten”.
