Twee jaar zijn zo voorbij realiseer ik mij, wanneer iemand ons vraagt hoe oud onze camper is. Vandaag halen we hem voor de tweede keer dit jaar op uit de stalling. En ik kijk even terug. Terug, 2 jaar terug in de tijd. Alweer 2 jaar geleden. Toen reden wij naar de dealer om daar onze lang gekoesterde wens op te halen. “Ons Motje”. Toen van binnen nog helemaal in het plastic verpakt. Met nog maar enkele kilometers op de teller. En hij rook ook nog zo lekker nieuw.
En nu zijn we dus 2 jaar verder, hebben we er al 17.968 mooie kilometers opzitten, zijn wij naast ons eigen kikkerlandje door 4 andere landen gereisd, hebben we vele campings en vooral camperplaatsen bezocht en heel veel lieve, mooie en bijzondere mensen ontmoet. Het plastic is weg, maar hij ruikt nog steeds lekker.
Een paar weken geleden hadden we “Ons Motje” van stal gehaald. De eerste keer van dit jaar. Niet net zoals vorig jaar in maart, toen we noodgedwongen op de oprit van ons huis moesten kamperen, omdat we geen keuken, douche, nee zelfs geen stromend water meer hadden. Terwijl onze hele inboedel buiten onder een “feestpaviljoen” bijna stond weg te waaien, werd er in de loop van de dagen alleen maar meer troep ondergezet. Nou, wat een feest was dat.
En als klap op de vuurpijl verscheen ook de badkamerspecialist, met : “Ik kom uw badkamer brengen vrouwke, als u uw garage even opendoet, schuiven we zo de pallet naar binnen!” Nou, we schoven helemaal niets naar binnen, want de garage stond namelijk al vol tot het plafond met verhuisdozen en onze keukenraad. - Overigens nooit geweten dat er zoveel spullen in onze vorige keukenkastjes paste. - Nee, die ene pallet moest maar mooi even wachten tot de man des huizes thuis zou komen om deze pallet te lossen en moest nog maar eventjes op de oprit blijven staan. “Die ene pallet, vrouwke? Maar ik heb er nóg ene”………… (er viel een stilte….. ja, en dat gebeurt bij dít vrouwke niet zo vaak…….) …… Zei die nou nóg ene???
Laat ik het dan maar niet meer hebben over de tegelmeneer die zich even later bij mij meldde met een paar vierkante meter bestelde tegels voor datzelfde sanitair……
Ja, "Ons Motje" kwam toen als geroepen zoals ik al zei en de verbouwing ligt gelukkig alweer héél ver achter ons. En uiteraard gaat mijn voorkeur niet uit naar een staanplaats op onze eigen oprit, maar op dit moment alleen maar naar de nog vele onbekende plekjes die ons land rijk is.
En steeds wanneer we dan weer thuis zijn maken we de balans op. Terugkijkend op onze trip. Waar zijn we nou eigenlijk precies geweest? Middels een “pieleke”, zoals Ben altijd zegt, prikken we de plaatsen op een grote kaart van Nederland aan. Een geprikte herinnering waar we zijn geweest.
En als een soort leidraad zien we in één oogopslag waar we wel, maar zeker nog niet zijn geweest. En die
nog-niet-zijn geweest-plaatsen, hebben we er nog zat. Zo is ook goed te zien hoe we onze route van het Pieterpad inmiddels al hebben afgelegd, in welke bourgondische hoek wij het liefst vertoeven én in welk deel van het land we kennelijk veel tegenwind hadden, maar die we nu met veel liefde omarmen! (Voor de nieuwe lezers: lang leve de elektrische fiets!!!)
En sinds vorige week staat een nieuw “pieleke” fier rechtop op z’n plekkie op onze kaart te shinen. Dit keer mag Kessel in Limburg, zich de gelukkige noemen. En is dat weer het hoogtepunt van onze laatste trip.
Klinkt weliswaar vreemd bedenk ik me nou, als ik met dat “pieleke” het hoogtepunt aangeef van onze laatste trip. Maar ik kan je gelukkig geruststellen. Samen met mijn Bennie bereik ik nog wel meer hoogtepunten tijdens onze reisjes, maar zijn die niet het allemaal waard of zelfs mogelijk te beschrijven en te ómschrijven.
Ik hoor het onze mannen al zeggen met zo’n vertrokken gezicht van: “Hé gatver, dat hoeven wij niet te weten of zo.”
Daar moet ik ze ook wel gelijk in geven als ik daarbij aan m’n eigen ouders denk of… nou, laat maar… Laten we het hier maar bij houden. We dwalen wel héél erg af.
In ieder geval was Kessel, gewoon een mooi dorpje in een gewoon mooie omgeving. En daar gaat het om.
