Het buitenleven. De Nederlandse natuur. Ons erfgoed.
Het is gevarieerd en er wordt vaak over gezegd dat het zo mooi is.
Ook ík zeg dat, zodra we dit keer de Achterhoek binnenrijden. Deze dagen zijn we samen met “Ons Motje” beland in de omgeving van het landgoed Hackfort. Terwijl ik geniet van het zonnetje dat door de bomen schijnt én de mooie, typische, lage boerderijtjes, snuif ik een nog typische geur m’n neusgaten binnen. Koeienstront! Getverderrie. Daar gaat m’n romantische beeld van ons erfgoed. Ik probeer met alle macht die geur uit m’n systeem te krijgen door via m’n mond te ademen, maar het kwaad is al geschied. De stront zit al in al mijn aderen en komt er voorlopig niet meer uit. Gelukkig moeten we nog een paar kilometer en zijn we uit dit “gier-gebied”
Als we na een kleine 10 minuten op de plaats van bestemming zijn, draaien we de lange oprijlaan op naar onze eindbestemming “’t Uitzicht” in Vorden. We worden eerst verwelkomd door een kluwen alpaca’s waarna ik in mijn rechterooghoek een flinke stal ontwaar met wel 40 koeien. Letterlijk shit, dus.
Nog twijfelend of we er wel goed aan hebben gedaan om bij een boer met schijtende koeien te gaan kamperen, stap ik voorzichtig uit.
Maar niets is minder waar. Ondanks dat ik het windje – uiteraard – tegen heb, ruik ik nog geen korreltje van het “gezonde” bruine goedje. Tijd om daar verder nog over na te denken heb ik niet. De vrouw des boerderij’s vangt ons op en leidt ons samen met haar dochter door de “camping” en het boerenerf. En het is er prachtig!
“Ons Motje” staat even later samen met wat andere campers en caravans aan het water.
Na nog een kort lesje van de boer van hetzelfde “des” boerderij’s, kreeg ik meteen even bijles. Het waren vleeskoeien en geen melkkoeien. Met een ??? bleek dat deze koeien gemolken werden door de kalfjes en niet door de mens. Deze koeien - Blonde d’Aquitaine – bleken een goede vleeskwaliteit te hebben en om die reden gehouden te worden. Weer iets geleerd dus.
Ook behoren er nog een drietal stieren tot de veestapel. Ieder op een eigen groot stuk weiland. Iedere stier krijgt zo nu en dan 24 vrouwtjes en daarmee mag hij van bil. Nou, ik kan je verzekeren dat hij die 24 dames wel aan kan hoor. Ik heb die stieren mogen aanschouwen en dat zijn me een joekels. En daar bedoel ik alles mee van die stier. Ook de stier in z’n geheel. Daarmee wil je niet alleen in de wei staan, hoor! Maar wat een leven heeft dat beest. Een beetje gras eten de hele dag en af en toe worden een paar vrouwtjes bij je in je weitje gedouwd en dan hoppetee, mag je ermee doen wat je wil. Nou, dan heb je het niet slecht.
Na een 2-tal fietstochten, maken Ben en ik nog een wandeltocht over het mooie afwisselende Landgoed Hackfort. En steeds zien we weer mooie dingen in de natuur en leren we ook van andere mensen. Tot een eveneens wandelend echtpaar ons tegemoet loopt op het moment dat een stel zwanen luid en duidelijk over ons heenvliegen en ik de vrouw hoor zeggen: “Oh wat mooi, je hoort gewoon de WIEKEN van de zwaan.”......
Ik kan m’n lachen bijna niet inhouden.
Tot we terug zijn bij “Ons Motje”. Ben is mij net voorgegaan en ik zie bruine vlekken op de grond. Nee hé, hij heeft in de ganzenstront gestaan! Daar lang over na te denken heb ik niet, want na de vlekken van de vloer en de schoen schoongemaakt te hebben, kijk ik naar mijn badslipper. K.T, wéér gannzenstront.
Mooi hoor, ons erfgoed!
