Halverwege ons fietstochtje krijgen we toch wel zin in een bakkie koffie. We naderen Bakel. Bakel een plaats gelegen aan de rand van de Peel én het oudste dorp van Noord-Brabant. Zodra we de bebouwing binnenrijden staat er een plaatsnaambord met onderaan de uitnodigende woorden “Gastvrij en gezellig”. Nou dat kan niet meer fout gaan.
Ben en ik zijn deze dagen met “Ons Motje” in Gemert neergestreken en hebben “Dorpscamping Gemert” uitgekozen voor de komende dagen. Als snel heeft Ben zich uitgeleefd op alle fietskaarten van de plaatselijke VVV en de knooppuntenwijzer van de ANWB, met als resultaat een leuke route van een kleine 60 km. Volgens hem moeten onze accu’s dat makkelijk halen. Naar míj wordt niet meer omgekeken sinds zijn beste aankoop aller tijden, maar ik verbijt me en ga goedkeurend mee in zijn fietsplan. Appeltje wat betreft de route, dat eitje komt nog wel denk ik maar.
En nu dus Bakel. Op zoek naar een bakkie koffie. Het centrum is zo gevonden. Gewoon je op de kerktoren richten en ja hoor, het centrum. Niet te hard rijden anders ben je er wel weer uit.
Terrassen zijn er wel, maar vrijwel allemaal volgebouwd met stapels stoelen en tafels. Deuren zijn gesloten en af en toe staat er een vergeten reclamebord. Maar niets wat lijkt op een “coffee to go”. De gastvrijheid en gezelligheid zoals beloofd, is ver te zoeken.
Ben probeert het nog even bij een snackbar. Ondanks dat de jonge ondernemer geen koffie in zijn assortiment heeft, wil hij Ben wel tegemoetkomen. “Ik wil anders wel even een pot koffie met mijn eigen koffiezetapparaat zetten!” Hij loopt naar achteren en luttele minuten later komt hij terug met twee dampende koppen koffie. “Da’s dan 3 euro in totaal.” Wij hebben onze “coffee to go” en de man een extraatje.
Als Ben met zijn kostbaarheden over straat terug naar mij loopt, passeren er 2 fietsers. Ze stoppen, draaien om, om vervolgens zich bij Ben te voegen. “Meneer, waar heeft u die koffie to go” gehaald?” Waarop Ben zegt: “Hier bij die snackbar,” bedenkende dat die snackbar-eigenaar misschien na Ben zijn komst een gat in de markt heeft gevonden.
Na de koffie fietsen we weer verder. Verder door het zeer mooie en afwisselende landschap van de Peel. Plaatsen zoals Milheeze, De Rips, Elsendorp, Boekel en Esdonk. Zo fietsen we meteen door de “Death Valley” van de Peel, een gebied met veel gebeurtenissen uit de tweede wereldoorlog.
De 60 km hebben we zo in de benen en het was een prachtige dag.
Ik denk nog even terug aan de koffie, de snackbar en welke invloed de Corona en zijn lockdown eigenlijk allemaal heeft op ons leven. En over hoe het over een jaar of 15 zou zijn, wanneer ik bijvoorbeeld dit verhaal vertel aan mijn kleinkinderen. “Vroeger, vroeger ging ik met opa fietsen. En toen hebben we koffie gehaald in een snackbar i.v.m. een lockdown. Dan vragen ze waarschijnlijk niet eens wat een lockdown is. Nee, dan vragen ze wat een snackbar is, sinds er weer zo’n allesweter afgelopen week bedacht dat de snackbar zó slecht voor de gezondheid was, dat die maar uit de Nederlandse samenleving moest verdwijnen.
-“Een snackbar jongen (er vanuit gaand dat we een kleinZOON krijgen), dat was een soort restaurant waar je frites, frikandellen en kroketten kon kopen.”
-"Wat zijn frikandellen?"
-“Frikandellen, zijn die lange stukken vlees, die nu nog gedoogd worden.”
-"En waar kan ik die kopen?"
-“Nou die kan JIJ nog niet kopen. Maar als je die wilt kopen, dan kan dat alleen als je 18 jaar en ouder bent. En je kan legitimeren”
Ik geef mijn fiets over aan Ben. Er zit nog voldoende in de accu om nog een rondje te fietsen, maar het is goed voor vandaag. Een eitje dus. De fietsen zijn gestald en de stoeltjes zijn uitgeklapt. De koffie was lekker, maar nu tijd voor ons “rondje” en nog heel even het laatste zonnetje to go!
