Wat is de omgeving toch mooi hier in de Sallandse Heuvelrug. Of is het nou óp de Heuvelrug. Hoe dan ook het is hier prachtig. Het zonnetje doet dan ook z’n uiterste best om het plaatje nog mooier te maken.
We zitten op de fiets en proberen met de knooppunten onze weg te vinden door het landschap. En dat is afwisselend genoeg om mij er soms van te overtuigen dat hier wonen best wel leuk kan zijn. Ik moet dan ook wel zeggen dat er mooie plaatjes tussen staan hoor. Van die kant-en-klare-stap-in-villa’s met een achtertuin waarvan je niet weet of het nou jouw grond is of die van Natuurmonumenten.
Je zal je er wel bij neer moeten leggen, dat het "eventjes" bijhouden van de borders van je megatuin óf het onkruid weghalen met zo’n handig gasbrandertje, er hier niet in zit. Je moet er toch niet aan denken dat je heel close met je buurtjes wordt, omdat je samen op de vlucht bent voor een heidebrandje. “Ja, buurman, ik dacht ik help even uw tuintje onkruidvrij te maken, maar het ging wel héél rigoureus…."
En oh, wat ben ik soms verliefd op van die “opknappertjes” zo noem ik ze. Die boerderijtjes, half verscholen in het bos, die hier en daar alleen nog maar een likje verf nodig hebben. Zo zien ze er in mijn ogen tenminste zo uit. Waarschijnlijk zullen het van die “Ik vertrek-huisjes” zijn en moet er nog voor een ton aan verbouwd en vertimmerd worden., maar leuk zijn ze wel.
Ook vandaag reden we weer door het bos en kon ik mij verlekkeren aan die mooie huizen. De één nog mooier dan de ander. En vooral allemaal met een berg haardhout waar ik, nu we zelf een houtkachel hebben, toch wel een tikkeltje jaloers op was.
We rijden de P.C.Hooftstraat van de Sallandse Heuvelrug weer uit. Links van ons zien we aan de rand van het bos de zojuist beschreven “half verscholen boerderijtjes”. Zo mooi aan de rand van het bos. Met een grote open vlakte voor zich. Alleen een mooi weggetje van zo’n 100 meter scheidt ons van de bewoners. En dan passeren we de brievenbus. Hún brievenbus. De brievenbus aan déze kant van het weggetje. De brievenbus, waarin vrijwel iedere dag hun krantje en andere poststukken ingestoken worden.
Er gebeurt van alles in mijn hoofd en ineens is de romantiek van het “half verscholen boerderijtje” verdwenen. Ik kan alleen nog maar denken: “Wat een klere-end!!” Je zou toch maar iedere dag je ochtendkrantje moeten halen. Nou, mij wil je niet zien hoor in de ochtend. Niet als ik net m’n nest uitkom. In mijn - niet al te afgekleedde - shortama of flanellen pyjamaatje. Daar word je écht niet vrolijk van hoor!
Ik zie het al helemaal voor me. “Schat, jij bent vandaag aan de beurt hé?” “Jaja, doe ik zo wel.” ”Néé, ik wil nú de krant lezen. We hebben niet voor niets een ochtendkrant.”
Nou, ik weet wel dat we binnen de kortste keren alleen nog maar de digitale krant zouden hebben.
Best wel leuk zo’n huisje in het bos, maar als ik het pad er naartoe zie ben ik alweer genezen, Ik hou het wel bij ons eigen huis met een gewone brievenbus ín een gewone deur met een gewone oprit. Net zo handig voor onze eigen Pieter Post om ons traditionele ochtendkrantje te bezorgen. Enne o ja. Een oprit die gewoon met een gasbrandertje zonder moeite zo onkruidvrij gebrand kan worden, hé Ben?
