Nou, Ben heeft het voor elkaar hoor. Ik hoor hem nu al zeggen: “O ja, dat is mijn schuld” of “nou heb ík het weer gedaan.” Maar eigenlijk heeft hij het ook gedaan hoor. Bij hem gaat het namelijk altijd net iets harder en dan gaat het kapot. Echt waar.
Het horretje van het dakluik van de sanitaircabine is gesneuveld. Er is iets afgebroken, waardoor de veer niet meer werkt. Daardoor rolt het niet meer goed in de geleiders en hangt het los. Kortom: kapot.
Uiteraard zou Ben geen Ben heten, wanneer hij meteen denk het zelf weer te kunnen repareren. En dat lukt hem niet. En dan gaat het fout tussen ons. Is de camper te klein. Weten wij het allebei het beste. Kunnen wij eigenlijk niet meer met elkaar communiceren. En zit dat woord niet meer in ons vocabulaire. Oei wat een mooi woord.
En dan zie je maar weer dat veel van die dingen prut-spul is. Van dat poppenkast-materiaal, wat heel kwetsbaar is en wat makkelijk kapot gaat wanneer je er niet voorzichtig mee omgaat. Het moet namelijk altijd een beetje met een zachte touch. Dat laatste zeg ik dan tegen Ben en hij zegt dan weer, dat-ie dat wél gedaan heeft. Jaaaaaaa tuurlijk, dat weet ik wel, maar tóóóóch, het gaat niet zomaar kapot.
Ja, wij zijn zo gezellig samen. Wij lijken net mensen. Tuurlijk gebeurt dat ook bij ons. Denken jullie nou echt, dat bij ons alles perfect gaat en dat “Ons Motje” altijd in prima staat verkeerd? Nou, ik dacht het niet hoor. Dat blijkt nu dus ook.
Vandaag komen we aan bij het gerenommeerde bedrijf annex winkel “De Schutskooi” in Kerkdriel, die gespecialiseerd is in caravans en campers. De enige toegangsweg is echter geblokkeerd met enkele auto’s met caravans, waardoor niemand ook maar één kant op kan.
De enige die nog wat opening kan geven is een wat belegen bejaarde die diverse pogingen onderneemt om met zijn auto de aangekoppelde caravan naar voren of naar achteren te verplaatsen. Maar wat de beste man ook doet, de caravan gaat geen centimeter voor- of achteruit.
Alle aandacht is op de man gevestigd en hoe langer het duurt, hoe nerveuzer hij wordt. “Ik snap er niets van, ik probeer te rijden, maar hij doet niets!” roept de man. En hij loopt onrustig rondjes om zijn auto en de caravan heen, waarna hij weer instapt.
Terwijl wij proberen de camper en onze auto ergens te parkeren, horen we man alleen maar meer en meer gas geven. Als we uitstappen en de winkel inlopen, horen we een andere caravan-eigenaar roepen: “Maar meneer, uw caravan staat nog op z’n mover. Daarom gaat u niet vooruit.” We zien de oude man opgelucht ademhalen.
Het lijkt net een opgevoerd stukje toneel, zoals op een camping. Daar waar alle kampeerders elkaar ook helpen als een voortent opgezet moet worden of als een luifel dreigt weg te waaien.
Een eventueel handje helpen kunnen we wel, maar veel verstand van techniek hebben we niet. Het was al heel wat dat Ben van de week gewapend met een schroevendraaier het eerste deel – waarin de hor en verduisteringsdoek zit – van binnenuit eruit haalde. En dat we ontdekten dat het veertje overleden was.
Nee, we laten dit verder over aan de experts. Het bleek al dat niet alleen het horretje, maar het complete dakluik vervangen moest worden. Daar trekken wij onze (twee linker-) handen vanaf.
Het dakluik stond al klaar evenals degene die het moest plaatsen. Zo hoeven wij ons tenminste – hopelijk - ook geen zorgen te maken dat we samen in een communicatie-stoornisje terecht zouden komen over het woord “lekkage”, want dat zou dan eventueel alleen een latere zorg worden voor de beste man in Kerkdriel.
