“Weet wat je weegt” staat er op een grote affiche als ik kom aanrijden bij de Maaspoorthal in onze woonplaats. Weet wat je weegt? Natuurlijk weet ik wat ik weeg. Helaas wel en dat weet mijn weegschaal ook, die dat gewicht bijna dagelijks puffend en steunend moet dragen. Maar om die vraag nu op zo’n groot blauw affiche voorgeschoteld te krijgen…..
Gelukkig gaat het niet over mij persoonlijk. Ik stuur “Ons Motje” als een volleerd chauffeur het terrein bij de gemeentewerken naast de Maaspoorthal op en zie de in het blauw gestoken vrijwilligers al voor mij opdoemen. Ik ben er.
Ik ben vandaag beland in een cast van de “NKC-weet-wat-je-(camper)-weegt-dag”. Vandaag gaat het ons duidelijk worden of wij “Ons Motje “té veel, veel té veel of héél veel té veel geladen hebben. Onze vermoedens worden vandaag waarschijnlijk bevestigd en daarom sluit ik aan achter een enorme rij van tientallen campers die ons land momenteel rijk is.
Na wat getreuzel heb ik vanmorgen de stoute schoenen aangetrokken en besloten om in mijn eentje maar eens effe met ons campertje van 7,5 meter daar naartoe te tuffen, die te laten wegen en om hem vervolgens weer op de oprit terug te zetten. Zo ging het bijna.
Ben heeft ochtenddienst en de geplande weegkans van de NKC kon daardoor geen doorgang vinden. Balen. Nu wisten we nóg niet of we te veel bij ons hadden. Nou ja, eigenlijk weten we het wel, maar toch…… eerst zien en dan….
Terwijl het in mijn hoofd van rechts naar links en andersom ging door twijfels van: “zal ik nu wel of zal ik nu niet die kant oprijden, kreeg ik van Ben een appje “druk joh bij de Maaspoorthal” met een bijbehorende foto vol met campers.
“Zal ik er naartoe rijden?” zie ik ineens op mijn scherm verschijnen. Ben ïk dat die dat schrijft? O jee, wat een doos. Er volgt een “Durf je dat?” van Ben en nu kan ik zeker niet meer terug. Tuurlijk durf ik dat, denk ik stoer.
Met 10 minuten staat Ben én collega óók nog eens op de stoep. Mijn god, pottenkijkers!
Met een kleine hulp van Ben – noem het maar van de oprit wegrijden, de straat uit, fietspad over, naar de doorgaande weg (bijna daar……nee hoor), neem ik het over. Ik moet dat toch zelf kunnen! Kom op, Jansen! Dat komt er ook van als je nooit rijdt, maar altijd er naast zit als een zak zout.
Ik pak het stuur over en hoppetee. Als een Tina Trucker ga ik baantjebreed met “Ons Motje” op weg. Op weg naar zijn weegmoment.
En daar kom ik dus bij die mevrouw. Die mevrouw in het blauw die mij over het terrein begeleidt. Alsof ze nooit anders doet. En dat laatste geloof ik eigenlijk best wel.
Ik kom uit bij haar collega ook in het blauw. Dit keer een bodywarmer. De bodywarmer stuurt mij naar voren waardoor ik ergens in het midden van een lus kom te staan , ook nog eens op poleposition. Hoe ik daar ooit uitkom, weet ik niet, maar ik neem mijn rustmoment, Om mij heen zie ik meerder mensen datzelfde doen, door onder andere voor elkaar koffie te zetten in hun camper of kampeerbus. Ik mis Ben….
Geduld en tijd. Dat heb je wel nodig. Gelukkig heb ik één van de twee, waardoor ik met die 50% het wel vol kan houden. En dan mag “Ons Motje” naar zijn diëtist. Of wij zelf weten of “wij” te zwaar zijn of niet?, vraagt wederom een vrouw in een blauwe jas. Altijd ontkennen heb ik geleerd. Niet meewerken aan je eigen veroordeling of zoiets was het toch?. Het antwoord is dan ook nee.
Uiteindelijk wordt de uitslag geveld: “We” zijn 3550 kg. “Nou mevrouw, dat valt best wel mee,” zegt de jas Maar 50 kg te veel.
Trots als een pauw rij ik verder met het bewijs-kaartje in mijn bezit.
Ik zal maar niet tegen haar zeggen dat hier nog eten, drinken, 2 elektrische fietsen, water en diesel bij moeten. O ja, en Ben niet te vergeten. Moet-ie toch nog maar wat afvallen voor we weer op reis gaan.
