Ik word wakker en til mijn hoofd van het kussen. Een lichte golf van geluk gaat er door mij heen. Geen hoofdpijn, geen zwetende lichaamsdelen, dus geen koorts. Nee niets van dat alles. Ik voel me kiplekker!! Met al dat levensgeluk draai ik mij op m’n linkerzij en…. Oei, mijn linkerbovenarm! Het lijkt wel of ik een stevig potje geworsteld heb vannacht. Ik kijk naar rechts en zie dat Ben nog steeds ongehavend naast mij ligt. En ik weet het meteen. Het vaccin heeft mij dan toch nog stiekem te pakken gehad.
Gisteren was ik dan eindelijk ook aan de beurt voor de eerste vaccinatie van het Covid-vaccin. Op aanraden van wat “die-hards” had ik al wat paracetamol ingenomen als voorzorgmiddel. Jaja, dat zou zeker goed helpen. Geen pijn en de kans op ziek worden is erg klein, werd mij steeds gegarandeerd. Alsof ik op de Turkse markt stond te onderhandelen.
Aangezien ik Ben na zijn eerste prik Astra Zenica de “day after” een volle dag zo ziek als een hond had meegemaakt, wilde ik zo’n dag zeker voorkomen. Net vandaag begint namelijk onze vakantie met “Ons Motje” en wil ik niet achter op bed kotsend en zwetend meehobbelen terwijl Ben onze camper richting Friesland rijdt.
Dus hup gisteren de hele dag door, die pillen in m’n kanaal.
Om 10.00 uur meld ik mij netjes op m’n afspraak in Boxtel. Ik moet zeggen, keurig geregeld. Verwijzingsborden naar de sporthal, verkeersregelaars voor het parkeren en een prima ontvangst.
Na mij bij 3 dames te hebben gemeld – volgens mij voor steeds hetzelfde – kom ik dan eindelijk in de sporthal. Hét hoofdkwartier.
“Zo”, zegt de laatste dame “ u kunt zich bij mijn collega melden.” Ik kijk in de richting van het loket en zie een bord met daarop staan “13 - Hier melden – Pfizer”. Hier melden? Ik kijk naar links en rechts en zie overal mensen in lange rijen staan, behalve bij dat loket van mij. Ik ben de enige. Kennelijk zijn mijn voorgangers al afgehaakt bij het zien van het nummer 13 en hebben voor de zekerheid toch maar voor een lange rij gekozen.
Ik kan nog net even tegen de GGD-mevrouw zeggen “Je weet wel waar je mij naartoe stuurt!” En ik zie dat ze mij nog net een vriendelijke knipoog geeft, voordat ze zich omdraait.
Nummer 13, nou dat begint al lekker. Maar alles is zo gecontroleerd en in een mum van tijd zit ik in de prikstoel en is het vaccin gezet. Een kwartiertje wachten of er geen gekke dingen met je gebeuren en hup ik ben weer op de terugweg naar huis. Ik moet zeggen geen centje pijn. Voortaan voelt 13 wel lekker aan.
Tot vanmorgen bij het opstaan. Een beetje spierpijn, maar geen koorts, dus ook geen zwetende en/of klotsende andere onderdelen van mijn lichaam.
Tot ineens, net voor ons vertrek. Het zweet gutst over m’n voorhoofd en in m’n nek. “Gaat het goed met je?” vraagt één van de jongens aan mij. Ja, gelukkig gaat het goed met me. Dit keer niets van dat alles wat met dat vaccin te maken heeft, maar gewoon een ordinair momentje van een opvlieger.
Nee, daar helpt helaas geen enkel paracetamolletje meer tegen.
