Vandaag doe ík het. Vandaag ben ik degene die eens thuiskom met de bloemen. En vandaag ben ik het, die eens van de traditie afstap om mijn partner te verrassen met zo’n mooi boeket. Vandaag is het namelijk onze trouwdag en zijn Ben en ik alweer 26 jaar getrouwd.
Alhoewel bloemen geven óók een traditie is en ik dus eigenlijk beter met een doos whisky aan kan komen. Ik weet zeker dat dát pas een verrassing is. En ik hoef ook niet bang te zijn, dat Ben de komende jaren niet meer bijtekent.
Terugkomende op mijn initiatief. Eigenlijk is het grote onzin, dat van de man altijd wordt verwacht dat híj degene is die de vrouw verwent op hun huwelijksdag. Niet dat ik dat een probleem vind hoor, begrijp mij niet verkeerd. Voor een ontbijtje op bed mag je mij best vanaf een uur of negen in de ochtend wakker maken. En voor een kadootje ben ik ook wel te porren. Hoe meer, hoe beter. Wat dat betreft ben ik in mijn kleuterperiode blijven hangen.
Het huwelijk. Dat van ons is wel goed, denk ik. En na 26 jaar plus proeftijd mogen we toch wel van elkaar verwachten dat we elkaar een beetje goed kennen. Een blik of een half woord zegt vaak genoeg en als dat niet zo is, dan drijf ik gewoon mijn zin door. Zo goed ken ik Ben ook, dat hij daar toch meestal in meegaat. Goeie vent, die Ben.
Maar vandaag zijn we er geen van tweeën helemaal bij. Tijdens het ontbijt en het krantje lezen, hebben we het over de datum. Na al die weken vrij geweest te zijn, zijn we die ook een beetje kwijt. Welke dag is het eigenlijk vandaag? Ohw, de 23e! We kijken allebei op en hebben meteen dezelfde blik van “oeps vergeten”. Vanavond geen etentje, niets leuks gepland, allemaal andere afspraken. Erger nog, Ben moet vandaag zelfs weer voor het eerst werken.
Maar dat ik niets doen is geen optie. Dit keer haal ik de bloemen.
Wat een gelul. Waarom altijd de man. Wat zijn typische mannen-dingen? Ik maak toch ook het chemisch toilet van de camper schoon. Moet ik weleens een boer laten. Snurk ik (heel soms hoor) ’s nachts. Ontvlucht mij weleens een windje. En ja heren, ook wij vrouwen moeten gewoon poepen. En niet schrikken mannen, maar waarschijnlijk op dezelfde wijze als jullie.
En daardoor kunnen wij dus óók een bos bloemen kopen als we 26 jaar getrouwd zijn en dat als vrouw aan het mannetje van het bruidspaar geven. (En hoe dat transgender-lijk gebeurd, dat kan ik even niet zo uitleggen….)
Ik koop op de markt bij Sleutjes een prachtig boeket: 25 lichtrode rozen en 1 donkerrode voor het 26e jaar…….. en nu nog op de fiets naar huis…..
Als ik thuiskom zie ik mijn boeket en vrees ik voor de komende jaren. Één van de rozen is gebroken en z’n kopje hangt naar beneden. Of dit een goed teken voor de toekomst is weet ik niet, maar lang kan ik daar niet over nadenken. Ik heb een vaag vermoeden ……
Ik loop de kamer in en roep: “Ben!” Als hij mij ziet met het boeket, begint hij hard te lachen. In de keuken in een emmer staat een boeket van witte bloemen. “Gefeliciteerd, schat”, zegt hij, ietwat teleurgesteld. “Jij ook”, zeg ik “maar ik was dit keer eens de eerste.”
