Ook ik moet er maar eens aan beginnen. De haag in onze voortuin. Sinds ik gisteren onze overbuurman al tekeer zag gaan met z’n heggenschaar, is mijn irritatie-level alleen maar gestegen. Niet wat betreft mijn overbuurman hoor. Nee, dat is een prima vent en daar zou ik in nog geen 100 jaar ruzie mee krijgen. Alhoewel ik nu wel na het zien van zijn keurig netjes én bijna onder architectonische geknipte haag, een brok in mijn keel van jaloezie heb en deze continue zit weg te slikken.
Ik voel mij nu nóg meer verplicht om die struiken van ons ook eens goed aan te pakken, want wat zien ze er uit.
Daarbij kwam Ben vandaag ook nog eens met het goede idee om zelf een uit de kluiten gewassen plant achter in de tuin te kortwieken…… Ik kan niet anders dan ook mijn goeie kant te laten zien en zeg: “Nou, da’s ook toevallig, ik wilde net die haag knippen in de voortuin….. Of is de GFT-bak al vol?” vraag ik nog een beetje hoopvol. Het zit me niet mee. De GFT-bak heeft ruimte en in no-time heeft Ben de elektrische heggenschaar voor mij tevoorschijn getoverd. Die altijd weer goeie Ben.
Maar die haag. Onze haag. Nadat door een invasie van dit keer een Aziatisch motje (geen familie) ook onze buxushaag was neergesabeld, hebben wij deze maar laten vervangen door taxus. Prima haagje hoor, maar ja ook die groeit gestaag door. En nu werd ons voortuintje meer en meer overgenomen door de taxus. Tijd voor verbetering dus.
Terwijl ik al met mijn grote “vriend” Bosch, de heggenschaar in mijn handen sta, probeert Ben nog even wat veiligheidstips door te geven. “Weet je wel hoe dat moet? Want je moet wel opletten hoor. Als je met 2 handen de handvatten namelijk indrukt, doet-ie het meteen. Én de elektriciteitskabel altijd achter je houden.”
Ik voel me weer net zo’n klein jong, wat iets uitgelegd krijg. Tuurlijk weet ik hoe het moet en tuurlijk weet ik dat van de elektriciteitskabel, pffff. Ik doe de stekker in het bijbehorende verlengsnoer en…… “Joyce, dan moet je wel natuurlijk eerst dat beschermingsblad van die scharen eraf halen, anders kan je niet knippen.” O ja, tuurlijk, ja, dat wist ik ook wel, ja, tuurlijk, ja…..”
Ik sla vervolgens de kabel om m’n nek en achter mijn arm – staat wel professioneel en stoer – en met een nog net niet “moet jij zelf geen plant kortwieken” kijk ik Ben aan en gaan we uit elkaar.
Zóóóóóó en dan, dat gaat me toch lekker! Die takken vliegen eraf alsof het niets is. Alsof je door boter gaat. In een mum van tijd heb ik zo een paar meter eraf gesnoeid. En het gaat als een tierelier. Met de veiligheid voorop. Ik zal die Ben straks even laten zien wat ik kan. Tssss, weet je wel hoe het moet? Tuurlijk weet ik hoe het moet! Appeltje, eitje.
Wanneer ik de haag klaar heb, neem ik meteen even een struik mee en snoei deze in model. De voortuin ziet er weer uit om door een ringetje te halen.
Het is nog een kwestie van opvegen en het is klaar zou ik zeggen. Maar zoals altijd loopt het bij mij weer anders. Ben komt kijken………
Met een “netjes” beoordeelt hij mijn werk. Ik ben het helemaal met hem eens. En met nog een “hier moeten er alleen nog een paar weggeknipt worden”, wijst hij op wat uitstekende takjes. Ze zijn te verwaarlozen, maar zoals altijd volg ik hem trouw. Had ik dat maar niet gedaan…….
Ben loopt de garage in en ik ben weer alleen met mijn vriend Bosch. Even snel die takken wegknippen, denk ik nog ….. Met een “knal” en een flits, komende uit de schaar, stopt m’n vriend ermee. M’n andere vriend Bennie stuift naar buiten. Geen liefdevolle woorden en vragen hoe het mij vergaat, maar, “wat heb je nou gedaan? De stoppen vliegen eruit!” En ik? Ik ben me de pleuris geschrokken, heb de heggenschaar van me afgegooid en zie dat van de elektrische kabel een uiteinde in de schaar zit. K.T!!! Vergeten de kabel achter mij te houden. Hoe kan ik mij er nu weer uit lullen? Dat komt er nou van, éven snel……
Met een “had dan niets gezegd over die uitstekende takjes” probeer ik nog de schuld op Ben te schuiven. Maar ik gok dat ik het dit keer er niet vanaf kom en dit nog héél lang moet aanhoren.
