Het fenomeen handdoekje leggen en bedje veroveren is ook hier op de camping een bekend verschijnsel. Menig Spanjaard zien we dan ook al in een lange rij opgesteld staan, nog voordat de zwembadpoort om 11.00 uur naar de “hemel” opengaat. Ja, zo voelt dat. De hemel, want het stukje aarde en lucht hier in de omgeving, heeft zich de afgelopen dagen wel héél erg opgewarmd en dan voelt een verkwikkende duik in het diepe net de hemel. Tenminste dat denk ik.
Daarbij blaast onze lieve Heer er als toetje nog wat warme windstoten bij en dan ppffffff……… bijna niet te doen. Het is écht heet hier aan deze Costa.
Maar ach, wij wilden mooi weer en dan krijgen we het ook.
De hemel. Het zwembad ziet er weer koel, schoon en uitdagend uit. Terwijl de rij zich al voor het dichte hek vormt, zien wij iedere ochtend de badjuf in haar Seat Leon aan komen rijden. Haar rugzakje, koeltas en handdoek eruit. Én niet te vergeten een fles water met daarop een ventilator, want ja óók onze badjuf heeft het toch wel warm.
Iedere dag weer op die hoge stoel onder een parasol, neerkijkend op het verfrissende uitziende water. En waarschijnlijk stiekem hopende dat er toch één van de jonge zwemmers niet snel genoeg weer boven water komt, zodat ook zij een keertje een lekkere en te verantwoorde duik kan nemen. Én uiteraard als heldin van de dag niet meer kapot kan onder de gasten van deze camping.
Maar nee, haar taken zijn minder spectaculair. Zodra iemand zijn bedje heeft verlaten is het haar taak om deze te desinfecteren. Gewapend met haar drukspuit sproeit ze met enkele stralen het bedje “schoon”’, waarvan het meeste desinfectie-materiaal door des Heerens wind in het luchtledig verdwijnt.
Vervolgens het bedje weer recht zet en terug naar haar hoge positie gaat, vanwaar ze als een adelaar het overzicht houdt. Bloedstollender kan ik haar werkzaamheden niet maken.
Ben en ik hebben inmiddels het spelletje met betrekking tot de bedjes een beetje door. Terwijl de concurrenten ook al zitten te azen op een leeg bedje en al pootjebadend om zich heen zitten te kijken, is de badjuf eigenlijk onze “broeder” in het kwaad. Daar waar zij naartoe loopt en desinfecteert komt uiteindelijk een bedje vrij.
Dus al meezwemmend met ónze badjuf is het dan ook voor Ben, een fluitje van een cent, om als eerste de bezitter te zijn van een bedje.
En jawel hoor. Missie geslaagd. Zonder in de rij te staan en zonder vroeg uit de veren te moeten is hij wederom de tijdelijk eigenaar van het tweede bedje.
De concurrent druipt af en ondanks de taalbarriére begrijpen wij heel goed, dat hij door zijn vrouw wordt verweten, dat hij niet goed zijn best heeft gedaan. Het “bedje-pikken” gaat in de tussentijd gestaag door en blijft een mooi spel.
Terwijl de concurrent nog steeds aan het bekvechten is met zijn vrouw, ziet een ietwat “vollere” jongen, bedje nr. 2 net onder zijn neus weg te kapen. Weer een gemiste kans!
Uiteindelijk is het de vrouw zelf die zorgdraagt voor een bedje. En is gelukkig het bedjesprobleem voor onze concurrent die dag opgelost.
Nog geen half uurtje later. Rond 13.30 uur verlaat de ene na de andere Spanjaard het zwembad. Het wordt stil aan het zwembad. Het is siësta. Tijd voor een hapje en tijd voor een rustmoment.
Óók voor onze concurrent en zijn vrouw.
En wat blijft zijn wij, nog een enkele andere “toerist” en héél, héél, véél blauwe lege bedjes.
