Vandaag is de eerste dag van de rest van zijn leven. Laat ik daar maar eens mee beginnen.
Ben is met pensioen.
We worden wakker na een dag van verrassingen.
Voor hém dan verrassingen. Ik zat ook in het complot, vormde ineens een bondje met anderen en voelde me daardoor net alsof ik midden op de set van Expedition Robinson zat. Daarbij moest ik ook nog eens m’n mond houden. Hoe moeilijk was dat voor mij.
Al weken, nou maanden, probeerde Ben duidelijk te maken, geen afscheid te hoeven. Niets geen receptie, toespraken of in de belangstelling te willen staan. Nee, Ben wilde gewoon rustig z’n laatste dienstjes draaien en met stille trom en op z’n slofjes vertrekken.
Tot afgelopen weekend, toen hij de clustermail kreeg……
De teambuilding op zijn laatste "werkdag" ging niet door, want de corona gooide weer eens roet in zijn eten en nu ook in zijn drankjes. Daar ging zijn te verwachte, allerlaatste samenzijn met zijn cluster. Zijn herinneringen, die hij dacht nog even op te halen. En toch wel zijn afscheid, waarvan hij met grote mond zei, die niet te willen. Met z’n grote mond ja…..
Ik hoor het hem nog zeggen na de afgelasting: “Nou, nu heb ik ook geen afscheid….”
De teambuilding was vervangen door een klein samenzijn op het bureau. Iedereen een kwartier om een pakketje op te halen ter genoegdoening voor de niet te houden teambuilding. Ben was de eerste en het was meteen een samenzijn van welgeteld nog geen 15 man met een kleine toespraak van "(schoon)zus" Paulien en ook nog eens zonder gebak.
Op het gemaakte filmpje was zijn teleurstelling voor mij duidelijk zichtbaar, maar hij liet zich niet kennen.
Des te mooier zijn aankomst bij ons thuis op de oprit. De versierde oprit. Met statafels, koffie, thee, toch het gebak én de gezelligheid die hij uiteindelijk best wel wilde.
Wat had het duo Sanne en Petra keihard gewerkt. En nog wat giechelend en naar adem snakkend, niet omdat ze lachgas hadden geïnhaleerd, maar gewoon écht véél te veel ballonnen hadden opgeblazen, kwamen ze er opgelucht achter geen letters “C”- maar toch de “B” ballonnen voor uiteraard Ben hadden gekocht.
Hoe gaaf was het om te zien hoe mijn Ben om het kwartier bezoek kreeg van twee collega’s. Hoe hij met iedereen nog even contact had. Hoe hij toch nog even zijn herinneringen op kon halen. Hij kon lachen. En hoe hij genoot.
Wanneer twee duidelijk jongere en vrouwelijke collega’s hun entree maken met knallende confetti en vervolgens Ben omhangen met een sjerp voorzien van de tekst “Kanjer”, schiet het mij toch even door het hoofd dat het voor hem inderdaad wel tijd wordt om te gaan en plaats te maken voor anderen. En vraag ik me ook even af of deze generatie collega’s misschien wel “u” zeggen tegen Ben en dat de kans heel groot is dat ze bij onze kinderen in de klas hebben gezeten.
Ik schud het van me af en denk alleen nog maar “Ga maar lekker met ze op de foto, jongen”, als hij glunderend tussen die twee dames staat.
Als uiteindelijk ook nog eens drie surveillancevoertuigen met toeters en bellen de straat inrijden en voor ons stoppen, is het feestje compleet. De paar buren die ons na 25 jaar nog steeds niet kennen, hoeven zich niet meer af te vragen wat er bij ons toch altijd aan de hand was, maar dat daar gewoon iemand woont, die af en toe met een auto van de zaak naar huis kwam.
Het oprit-afscheidsfeestje was mooi. Mooi dankzij de collega’s. Hij wilde het niet. Maar kreeg het gelukkig toch. En dat is maar goed ook. Want hij was anders een hele mooie en bijzondere afsluiting misgelopen.
En nu is het moment gelukkig aangebroken. Het moment dat hij stopt. Stopt voor zichzelf, maar zeker ook stopt voor mij. We gaan het er samen van nemen en hij gaat genieten. Nou, ik kan jullie zeggen, genieten zal hij zeker. Niet van mij of met mij, maar van z’n bier! Mijn god, het leek hier wel een slijterij! De hele hal stond vol met flessen, dozen en zelfs een wasmand bier!
Dus dat zwarte gat waar iedereen voor vreest, daar heeft Ben voorlopig geen last van.
Vanaf vandaag gaat hij er iets moois van maken. En dat gaat hem voorlopig zeker lukken.
Mijn Ben.
Mijn Ben met ál zijn biertjes.
