We zijn weer thuis van een geweldige vakantie en een fantastische ervaring in het Zweedse Lapland. Een kerst zoals een kerst eigenlijk hoort te zijn: samen, gezelligheid, sneeuw en kou. Nou, en die kou, die kregen we.
Ik kijk terug en maak de balans op na 5 dagen Tärendö, Zweden.
Ik denk aan het kneuterige vliegveld van Kittilä, waar we aankwamen. En dat ik bij het naar buiten stappen dacht: “Brrr, dit is wel échte kou!” Dat ik mijn handschoenen en muts te snel wilde pakken en al bijna met de eerste gipsvlucht naar huis vloog, omdat ik bijna van de aangevroren vliegtuigtrap sodemieterde.
Welkom in Finland!
Onze 2 uur durende busreis naar onze lodge in Zweeds Tärendö, wat niet alleen de plaats is waar onze lodge staat, maar uiteraard ook een meubelstuk is van, hoe-kan-het-ook-anders, Ikea.
En hier werd niet alleen gestrooid, maar ook groot uitgevallen waxine-lichtjes die langs de weg stonden, door een – echt waar - soort Rijkswaterstaat aangestoken, omdat op veel plaatsen de straatverlichting ontbreekt. En dat het alleen maar licht is tussen 10.00 uur en 15.00 uur,…. en dan neem ik de tijd nogal ruim.
Hoe we bij onze aankomst de kleding moesten passen, waarmee we de kou konden trotseren. En dat ik tegen de “uitgever” al zacht fluisterend vroeg of ik nog een maatje meer kon krijgen. En dat dat maatje meer, met koeienletters op mijn mouw en op mijn broek stond geschreven…….
Maar dat ik én alle anderen bijna onherkenbaar waren doordat we buiten een balaclava (bivakmuts), muts en capuchon droegen, omdat het gelukkig zóóóóó koud was.
De geweldige sledetocht, die we op 1e kerstdag maakten. Het landschap onder een dikke deken van sneeuw en Ben onder een dikke deken in de slee. Ik rijden. En dan om je heen zo mooi, zo wit, zo stil. Alleen het geluid en de lucht van de huskey’s die hun darmen leegscheten, “gewoon” tijdens het lopen. Huppetee, door de achterste poten zakken, poepen en dat terwijl de voorpoten gewoon door bleven rennen! Weg romantiek. En weer verder.
Eten bij een kampvuur. In de middle of nowhere. Maakte niet uit wat je kreeg, als het maar warm was. En dat terwijl de natuur om je heen mooi, stil, wit en uitgestrekt is. Sneeuw, sneeuw, alleen maar sneeuw. Zo gaaf!
Tweede kerstdag. Met de snowscooter. De jongens die net als wij genoten en het helemaal het einde vonden. Ook hier bleek de 3 lagen onderkleding en goede bovenkleding weer belangrijk. De Go-pro op mijn helm bleek al na enkele seconden niet meer tegen de kou bestand en trok de hele accu leeg.
Het kampvuur, het warme eten en een piespauze in een houten hokje mét wc-gat en zónder deur was voor mij wel even een uitkomst. Dat een “mede-strijder” mijn hok even passeerde en mijn richting uitkeek kon mij niet zo boeien. Lang leven de vele lagen kleding en weer die balaclava. Er was niets te zien en de kou maakte bovendien alles toch vele malen kleiner!
En ja, het was koud. Vrieskoud. Dus vooral handschoenen aanhouden en gezicht beschermen tegen de -24 graden.
En het beetje soep, die Mike nog had en even liet staan bevroor meteen…..
Ben, die op de terugrit naar onze lodge even ontspoorde en waardoor wij met de scooter en al in de berm raakten en tot onze knieën vast kwamen te zitten. Met een oplettende gids die zo bij ons was en met toch wel wat moeite ons weer op de rit kreeg.
Ik kijk terug op 27 december, de dag waarop wij nog gingen wandelen met husky’s. Ik een hond aan een lijn rond mijn middel kreeg. Dat deze husky wel erg enthousiast was. Dat hij steeds achter andere honden aanliep. Hoe ik bij het verlaten van de kennel al meteen een schuiver maakte en platging. Dat niet ík, maar híj mij op sleeptouw nam. Dat ik door de sneeuw hem niet goed kon houden en nóg een keertje met m’n muil plat in de sneeuw ging. Dat mijn DNA hierdoor meteen in de sneeuw bevroren achterbleef. Ik uiteindelijk begreep waarom hij zo hardliep. Omdat ik steeds maar zijn naam ManGO riep. Of was hij nou zo fit en ik niet…..?
Dat we tussen de middag nog rendiervlees hebben gebakken en gegeten op een kampvuur. Dat het misschien wel Rudolph The Red Nosed Reindeer was. En dat het dus maar goed was, dat de kerstkadootjes reeds waren rondgebracht.
Dat we als afsluiter lekker met z’n vieren een uur in de jacuzzi hebben gezeten. Dat dat ontspannend was en dat ons haar bevroor. Dat de mannen zich wél in de sneeuw hebben gegooid. En dat ik een mietje was!
En toen kwam hij nog even tussendoor: Hét Noorderlicht!!
Hoe Mike ons kwam waarschuwen op het moment dat ik de koffers aan het inpakken was. Hoe alles er weer uit moest. Alles door de kamer vloog. We snel weer naar het hok moesten om de buitenkleding aan te doen. Ik aan Ben z'n hand door het donker naar het bevroren meer moest lopen. Dat Ben uitgleed op het ijs en mij meetrok. We lachend op onze tokes vielen. Maar dat we toch nog het Noorderlicht hebben gezien. En dat onze Mike nog net op de valreep hele geweldige foto’s heeft kunnen maken..!
Hoe gezellig wij het hebben gehad in de bar en daar lekker wat hebben zitten drinken en nieuwe mensen hebben leren kennen. Wat was het goed dat we niet te veel naar de prijslijst hebben gekeken. Dat we het gezellig hebben gehad. De alcohol in Zweden écht duur is. En dat iedereen die ooit naar Zweden gaat, goed moet kijken welke fles wijn hij of zij bestelt. Wij pas later op de bon zagen dat hij per stuk 49,50 kostte (!) en dat we het niet bij eentje hebben gelaten…….
Maar ach, al met al, ondanks dat ik wel zo’n 20 keer heb meegemaakt dat mijn vingers bijna bevroren, we er iedere keer op uit moesten in die kou, het Zweedse avondeten niet mijn voorkeur had en we nog op de allerlaatste dag een antigeentest moesten laten doen, hebben we een onwijs gave vakantie gehad in mooi Lapland, een reis die ik nooit meer zal vergeten!
