Het kan altijd nog erger: sokken in sandalen én dan nog zo’n 1 euro-regencape. Ze zijn er. Hier in Benidorm.
Ben en ik zijn samen hier gisteren gearriveerd om het weekje lockdown van maart 2020 goed te maken. We doen het over, in hetzelfde appartement, omdat het toen in het water viel. Waar we eerst 24/7 opgesloten zaten op ons balkonnetje, hebben we nu een prachtig uitzicht over zee en een knetter van een balkon om die zon even op te snuiven. Heerlijk……… zou je denken. En omdat het toen in het WATER viel…..
Maar het regent, waait en die eeuwige rots aan de horizon is met moeite te onderscheiden tussen de laaghangende bewolking. Zelfs de mooie palmbomen op de boulevard lijken het niet aan te kunnen en laten hun palmbladeren triester dan triest hangen.
Ja hoor, van 24/7 balkonnetje in 2020, lijkt het ineens 24/7 appartementje bingewatchen te worden en zie ik ons in gedachten na één week Benidorm veranderen in twee bankhangers met een BMI van 40 of hoger.
We laten ons niet gek maken. Tussen de regenbuitjes door wagen we ons op straat. Met de temperatuur is bovendien niet veel mis en als de wind het even laat afweten lijkt het weer beter te worden. Het blijft bij lijkt.
De terrassen buiten worden verruild naar de terrassen binnen achter het glas en we moeten het er maar mee doen.
Zelfs eetcafé “’t Jordaantje”, waar we ’s avonds eten, lijkt voor mij na het verlies van de klassieker afgelopen zondag, meer dan gezellig en is de afkomst van de eigenaar uit 020 totaal geen probleem. Het eten smaakt en het is er droog.
We openen vanmorgen de gordijnen, na een stevige “uitslaapsessie”. Het regent weer en ik heb meteen geen spijt meer van het uitslapen.
Na ons ontbijtje is het ons aanpassen aan het Benidormse rustige ritme niet moeilijk. Maar waar wij bij de Belgische bakker een bakkie koffie pakken, zien we dat vele mede-Nederlanders al aan de Leffe zitten. Het is net 12.00 uur. Op de vraag aan Ben “of hij zich híer tussen de gepensioneerden zou kunnen aanpassen”, hoef ik eigenlijk geen antwoord meer. Ik weet het al.
Terwijl de app op mijn mobieltje voor een tweede dag op rij een top aan kilowatts telt van onze zonnepanelen thuis, tel ik hier maar de vele opgestoken paraplu’s. En de scootmobiels met regenponcho’s.
En o ja, toch ook maar de krankzinnig geklede Engelsen in hun veel te korte shorts met daaronder uitstekende witte billen, strakke, felgekleurde topjes met nog meer uitpuilende borsten, lopend op slippertjes of hoge hakken, die op dit vroege uur al ladderzat zijn.
We hebben dan wel geen mooi weer, maar gelukkig wel genoeg om naar te kijken.
