Rob de Nijs. Luisterend naar zijn “Foto van vroeger” denk ik hoe mijn eigen tijd verstrijkt en hoe vlug alles inderdaad gaat. Mooie herinneringen, maar ook de mindere.
Zo is de 1 april-dag voor velen eentje om op je hoede te zijn voor de vele grappen.
Voor mij is het nu precies 4 jaar geleden de dag dat ik officieel afscheid nam van het werken bij de politie. Mijn politie. Met veel verdriet en geen grap. En sinds dat moment heeft 1 april voor mij een andere betekenis gekregen. Het verdriet is er nog steeds, maar de scherpe randjes hebben plaats gemaakt voor mooie dingen. Ook mooie herinneringen. Herinneringen die ik vooral samen maak met Ben.
Na een week vakantie in Benidorm waar we eigenlijk weggeregend waren, vertrok ik alsnog met roodverbrande hals en Ben met tweedegraads-verbranding in zijn gezicht. Had de zon óns in plaats van wij hém, toch nog te pakken op het allerlaatste moment.
Voor de terugreis naar huis, sloegen we op het vliegveld van Alicante tijdens de vertraging – kon er ook nog wel bij - samen met toevallig tegengekomen bekenden, de gehele voorraad witte wijn naar binnen. En daarmee sloten we onze letterlijk in-het-water-gevallen-vakantie in het normaal gesproken tropische Spanje af.
Herinneringen. Hoe ouder we worden, hoe meer we er hebben. En inmiddels lukt het mij zelfs om bij minder mooie herinneringen er een glimlach bij te toveren. Mijn werk heeft namelijk ook heel veel leuke momenten gekend en in Benidorm was het zo nu en dan ook droog en kostte een wijntje op het terras maar € 1,40.
Nou ik kan je zeggen, dat blijft goed hangen die herinnering, als ik komende week op het terras in de binnenstad van Den Bosch zit.....
Afgelopen week hebben we “Ons Motje” na 4 maanden weer uit de stalling én de schorsing gehaald. Hij is gekeurd, gewassen en gevuld. En we gaan weer op pad. Dit weekend is om hem weer even “uit te proberen”. En daarna? Dan gaan we herinneringen maken. We gaan een langere reis maken richting Portugal. Een reis vol met herinneringen.
Ik bekijk met Ben nog wat camperplaatsen en routes. En ik bespreek nog iets over mijn laptop, die uiteraard heel belangrijk is voor het maken van mijn blogs.
Jason komt erbij staan. “O ja,” zegt-ie, “over je site. Ik heb net een bericht gekregen van je server. Je bent gehackt. Je laatste 5 verhalen zijn van je site af en ik kan nu niets meer verzenden naar je abonnees. Ik weet niet hoelang dit gaat duren.” Jason is mijn “mannetje’ die mijn site maakt, beheert en er alles vanaf weet. Hij kijkt mij met een stalen gezicht aan.
“Kut”, zeg ik. “En we gaan bijna weg, hoe moet dat nou?” Ik heb er echt de pest in. Heb ik weer.
Jason en Ben kijken elkaar aan, beginnen te lachen en ik hoor Jason zeggen: “1 april!”
Shit, ben ik er toch nog ingestonken! Dit ga ik me nog lang herinneren.
