De caravanclub is gearriveerd.
Het is een komen en geen gaan van caravans met gele kentekenplaten en het lijkt alsof we midden in een aflevering van “We zijn er bijna” terecht zijn gekomen.
De duidelijke aanwezige reisleider is drukdoende om iedereen zijn plek aan te wijzen en het zweet loopt niet alleen over zijn voorhoofd. Ook tussen andere naden zie ik duidelijk natte plekken en zijn kilootjes extra zullen daar ook wel mede de oorzaak van zijn. Hij loopt in ieder geval druk te doen om het een ieder naar de zin te maken.
Er komen twee vrouwen aangelopen. Blijkbaar maken zij ook deel uit van de groep, want het Nederlandse gesprek tussen de twee is goed te horen. Het is duidelijk dat ze een keuze hebben gekregen uit twee opties. Hun voorkeur gaat al gauw uit naar ons “straatje” en niet naar de andere plaats. “Oh, hier staan we wel héél mooi,” hoor ik ze tegen elkaar zeggen. “maar ja, Willem, die doet toch z’n eigen zin.” En ze lopen weg.
Nog geen minuut later komen ze terug met in hun gezelschap twee mannen. Hoogstwaarschijnlijk onder hen onze Willem. Er wordt gewezen en gekeken naar dé “mooie” plaats, 3 seconden overlegd en…. weg zijn ze.
Kort hierop komen er twee caravans aangereden met daarin de twee mannen. Zodra ze ter hoogte van ons “straatje” zijn stoppen ze niet en vervolgen hun weg. Willem doet kennelijk weer z’n eigen zin.
Eén van onze nieuwe buren krijgt een plek waarschijnlijk mét geit aangeboden, omdat het gras daar wel héél veel kontjes hoog staat. Een ander wordt weer geholpen om tussen bomen en uitstekende taken zijn caravannetje te plaatsen. En zo is in no time de Franse camping omgetoverd in één Hollands stukje grondgebied met zo’n 30 pensionado’s.
Ben voelt zich meteen thuis.
Door de invasie van Pay-Bas is het ook drukker bij de alle andere voorzieningen. Ik heb nog net mijn muntje in de enige wasmachine die deze camping rijk is, in het gleufje kunnen gooien. Of ik me daarmee populair maak weet ik niet, maar mijn was draait en de andere 15 Nederlandse dames moeten nog maar even wachten tot zij ook hun gleufje kunnen gebruiken.
Er gebeurt ook meteen van alles. De stofzuigers worden tevoorschijn gehaald en de ene na de andere krasse knar kruipt op z’n knoken om, jawel, de auto helemaal schoon te zuigen. Om hem vervolgens aan de buitenkant van top tot teen te wassen en te poetsen.
Ik weet niet wat ik meemaak. Het is écht “We zijn er bijna”!
Het mooiste komt nog wanneer een andere medelander de hoes van zijn fietsen eraf trekt. Ik zie dat hij de handvatten heeft “beschermd” met …… lieflijk gekleurde washandjes…… Overdrijven is een vak, maar dit……
Een paar uur later. Het is inmiddels rustig geworden op de camping. Ik denk dat de meesten hun dutje doen of zich klaarmaken voor de gezellige bijeenkomst voor vanavond. Het welkomstborreltje en om het petanque-schema van de komende weken bekend te maken.
“Nog 43 dagen,” zegt de reisleider tegen mij. “Dwars door Spanje, helemaal naar Andalusië.” Ik weet niet wie er enthousiaster is, hij of zijn schaapjes. In ieder geval laat hij duidelijk blijken blij te zijn met de situatie waar hij in zit.
En dan is het ochtend.
De caravanclub vertrekt. Op naar Andalusië.
Iedereen in z’n eigen tempo en op z’n eigen manier.
De één wat vroeger, de ander meer op z’n gemak.
Maar wel steeds met dezelfde bestemming, dezelfde camping.
Op dezelfde datum en met dezelfde groep.
Net zolang tot ze er (bijna) zijn.
Ook Willem, want daarin kan hij niet z’n eigen zin doen.
