“Run, run, run!” Met de hoop dat alles goed verankerd is, ren ik de lucht uit mijn longen en… in nog geen 3 stappen. Ik zweef in de lucht! Ohw, wat gaaf en wat is het mooi!
Waar ik de hele ochtend al nerveus over was, ben ik in één klap vergeten. Namelijk, die ene - eigenlijk twee - stap(pen) maken in het diepe vanaf die hoge berg. Mijn hartslag daalt en wij stijgen alleen maar.
Ik had gisteren het geluk om net die ene enthousiaste gekke Spanjaard te treffen, die samen met zijn goed Engels-sprekende vriend Uñas, hun schermen aan het opruimen waren.
Of hij ook weleens duo-sprongen maakte?
Met een “hasta mañana” namen we afscheid en had ik een goede deal gemaakt. Morgen zouden Ben en ik voor het het eerst gaan paragliden!
Wat was Ben verrast toen ik de surprise maar al meteen vertelde, omdat ik het zelf eigenlijk al zó leuk vond en niet meer voor me kon houden.
We hadden de afgelopen dagen al zeker 40 paragliders naar beneden zien komen. “Dat zou ik nog wel eens willen doen.” hoorde ik Ben maar steeds zeggen.
Nog leuker werd de verrassing, toen we de sprong van de jongens kregen als moeder- en vaderdagkado. Of dit was omdat ze écht van ons houden of om sneller verzekerd te zijn van onze nalatenschap…… Ik ga maar uit van het eerste.
Nou, en daar stonden we dan. Onder aan de berg van Orio.
Nadat “onze” paraglider zich had voorgesteld als “Jesús, wist ik, dit kan nooit meer fout gaan.
Eerst met de auto omhoog en dan een minuut of 5 een stukje wandelen, aldus Jesús.
Na een pittige klim van zo’n 15 minuten kom ik met m’n tong op m’n schoenen aan….. Ik had het kunnen weten. Spanjaarden en tijd gaan nooit goed samen.
Gelukkig doet het uitzicht veel. Uñas trouwens ook. Die sjouwt heel dat stuk in z’n eentje die grote duo-rugzak met parachutes mee naar boven…..
Terwijl Jesús alles klaar legt, heb ik al de toss gedaan. Ben mag als eerste. Ik doe waar ik goed in ben: afkijken hoe het moet.
Zodra ze samen in het harnas zitten en de felgele parachute gaat mede door de wind omhoog, hoor ik Jesús roepen: “Run, run, run”. Het is zo’n beetje het enige Engels dat hij kent. Ik zie de pootjes onder Ben nog rennende bewegingen maken, terwijl hij in een fractie van een seconde al in de lucht zit.
En dan is het alleen maar kijken hoe mooi dat geheel in de lucht hangt. Gebruikmakend van de thermiek. Verbazingwekkend van heel laag ook weer naar heel hoog. Ik hoor Jesús af en toe nog een “Joehoe” roepen, ze verdwijnen af en toe uit ons zicht en véél later dan na de afgesproken 20 minuten landen ze weer op dezelfde plaats als waar ze gestart zijn.
Ben ziet er gelukkig en ongeschonden uit. Ik durf ook.
En zo gek als Jesús op de grond leek, zo gek is hij ook in de lucht. Hij neemt me eerst mee, rustig over de berg omhoog en naar beneden in de baai. Het is prachtig! En dan. Hij scheert over de toppen van de bomen. Zet rustige Spaanse muziek aan op z’n mobiel en legt die op mijn schouder. Zingt wat mee. En stuurt tussendoor nog even een appje naar een “amigo”. Het zweven geeft mij rust en het is zo onbeschrijfelijk mooi.
Met een aantal rotaties achter elkaar en een nette landing zet hij ons na één uur (!) op de grond. Bedankt Jesús, het was voor mij zoveel ontspanning. Het was met jou voor heel even net een stukje Hemel!
