Waarschijnlijk zit er nou ergens een Nederlander keihard te lachen samen met zijn vrouw. “Het is niet echt een hoogteverschil. En af en toe een vals plat.” Dat hoor ik hem nog zeggen. Af en toe een vals plat! Weinig hoogte verschil!
Daarover wil ik nog wel even met hem een discussie aangaan. Als hij dat nog durft tenminste.
Los Picos de Europa. Met recht dé toppen van Europa. We staan een paar dagen in Potes en vanaf onze standplaats hebben we een geweldig uitzicht op hen..
Grote, hoge bergen. Zó ruig en zó hoog, dat op de toppen daarvan geen stukje groen meer kan groeien, maar er alleen wat sneeuw kan liggen. Ook nu nog.
De Picos hebben een aantrekkingskracht en bij het horen van de positieve woorden van de man, waren wij ook maar die kant op gefietst.
Het was maar 23 kilometer, een doodlopende weg en met de kabelbaan naar de top zouden we het mooiste uitzicht hebben. Wat wil je nog meer?
Nou, bij aankomst weet ik inmiddels wel wat ik wil: zuurstof en water. Héél, véél water.
Kromgebogen over m’n stuur heb ik me zojuist de blubbers gefietst. Ja, volgens Gazelle zelf moet het een eitje zijn: “Tegenwind of een steile heuvel? Geen probleem met deze extra krachtige maar toch soepele Bosch Performance Line middenmotor. De sterke motor..blablablabla…..”
Ik voel me totaal geen Gazelle en ik trap me de kolere.
De 23 kilometers-lange weg blijkt toch ineens meer valse platjes te hebben en iets steiler te zijn, dan de man ons had voorgeschoteld. Wanneer er ook nog eens een verkeersbord opdoemt met “opgelet helling van 11%....omhoog…. Ik kijk maar naar m’n draaiende voeten, zodat ik niet zie wat er nog komen gaat. En ik krijg ineens nog meer respect voor al die Tour-renners.
We hadden even hiervoor maar een rigoureus besluit genomen. De hellingen bleken namelijk zó hoog dat niet alleen de accu van onze fiets razendsnel naar beneden ging, maar ook het kilometerbereik. Onze turbostand dan maar 3 stappen terug, dus net niet op de uit-stand én op het laagste verzet. Dit om kilometers te sparen en bij ons einddoel te komen.
We gaan dan wel héél langzaam, maar we komen vooruit. Ook de steilste hellingen worden zo bedwongen, maar het lukt! De accu zakt niet verder en m’n kilometerbereik wordt weer hoger
Wanneer we dan eindelijk de kabelbaan in het zicht krijgen, voel ik alleen maar triomf. Oh, wat zou ik nou graag de kop van die Nederlander willen zien.
Veel tijd is hier niet voor. M’n waterflesje moet leeg.
Als sardientjes met mondkapjes op, staan we even later in het bakje van de kabelbaan opgepropt om hoger en nóg hoger te gaan.
De dame die alleen maar huilend en hyperventilerend door haar hoeven is gezakt en de prachtige rit naar boven doormaakt, is dan ook opgelucht wanneer we boven aan de Picos staan.
En ik, ik bedenk me alleen maar, dat het de fietstocht dubbel en dwars waard was en we worden beloond. Het uitzicht. Fantastisch. Ik kan wel duizenden foto’s maken. Maar nog voor ik goed en wel de eerste heb gemaakt heeft een kraai al op de jurk van mijn buurvrouw gescheten. Meteen is duidelijk wie hier de baas is.
Het is weer tijd om terug te gaan. Terug op de fiets.
En dan: O, dat gaat lekker. Ik hoef eigenlijk de gehele weg alleen maar te remmen.En flink ook!Terwijl de borden soms een maximumsnelheid van 40 km/u aangeeft, moet ik krampachtig proberen er onder te blijven.
Maar m’n fietscomputer loopt alleen maar op en m’n zorgen om nog terug te komen op de camping zijn in één keer voorbij.
Met een heenreis van 2 uur, zijn we in 3 kwartier weer “thuis”.
Al met al was het even “buffelen”, maar het was de fietstocht zeker waard!
