En dat noemen we vakantie. Ik ben helemaal verrot, wanneer ik eindelijk m’n schoenen uit kan trappen, zodra we weer terug zijn bij de camper.
Trappen, haha! Ja, die hebben we de afgelopen tijd wel genoeg gezien. En inderdaad, het is ook al lang geleden dat jullie iets van mij gehoord hebben. Maar geen zorgen alles is nog dik in orde met ons en “Ons Motje”.
Nou, dik zijn we zeker niet geworden. Ik dacht dat we het na ons fiets-avontuur in de Picos het wel wat rustiger aan zouden doen. Nou, vergeet het maar.
Eerst zijn we op weg gegaan naar Santiago de Compostella. Niet lopend hoor, dat was voor ons nog net eventjes iets teveel van het goede. Wel petje af voor die wandelaars, want onderweg zagen we er zat gaan. Van alle leeftijden, met volle bepakking, in de warmte en dan met die steile hellingen af en toe.
Over die hellingen gesproken. Geweldig! Met “Ons Motje” stonden we op een camperplaats bovenop zo’n berg met een schitterend overzicht over de stad. En omdat alles toch wel erg steil was, besloten we om tóch maar met de bus naar het centrum te gaan in plaats van met de fiets. Lag Ben al bijna in die bus op z’n muil, omdat er een stang losbrak. Nee, lekker veilig, die bus.
Maar goed. Het oude centrum was prachtig. En al helemaal met die pelgrims erbij. Die maakten het plaatje toch af. Hoe voor de kathedraal op het Praza do Obradoiro sommigen elkaar in de armen vielen, beseffend dat ze hun doel hadden gehaald. Mensen met tranen in hun ogen of liggend op de grond, compleet uitgeteld. En ik, ik heb alleen maar respect.
Tijdens de mis van 12.00 uur stonden we in een afgeladen kathedraal en worden de namen van de gearriveerde pelgrims van deze ochtend nogmaals genoemd. Ik keek Ben op het juiste moment aan om te zien dat het tijd werd om te vertrekken. Ben had inmiddels niet alleen z’n camera, maar ook z’n zakken vol van kerken.
Na een lange dag Santiago was het terug naar de camperplaats, alwaar het een komen en gaan was van een diversiteit aan campers.
En toen nog even het vertrek van één van de grotere campers. Die zorgde nog even voor wat opwinding, toen hij met een openstaande “auto-garage” wegreed.
Met wat man er achteraan rennend en schreeuwend behoedden we de Fransman op deze vrijdag de 13e voor erger.
En wij konden ons na deze dagen weer opmaken voor een volgende reis. Op naar Portugal.
