Morgen zijn we precies 6 weken onderweg. Ondanks dat we nog steeds geen heimwee hebben naar huis, reizen we langzaam richting het noorden.
Ook is het dicht op elkaars lip en andere lichaamsdelen zitten, tot nu toe bijzonder meegevallen. Ik ben Ben nog niet zat en die twee keer dat Ben zat was, is hij er alleen maar gezelliger op geworden.
Het regelmatige contact met de jongens komt meestal door ons initiatief. In principe loopt alles op rolletjes en sinds de Chicken Tonight is ontdekt, zijn er op culinair gebied geen problemen.
Na hun laatste hulpvraag, nadat er liters water inclusief sop uit het bakje van de wasmachine liep, hoeven we nog steeds niet terug te komen. De wasmachine draait weer gewoon z’n programmaatjes en het laminaat is kennelijk toch niet kromgetrokken.
Op dit moment zitten we in de Pyreneeën. De laatste stop in ons geliefde Spanje. Gisteren mochten we weer even meemaken hoe mooi en geëmotioneerd de Spanjaarden kunnen zijn bij het voetbal en konden wij hun overwinning op de Engelsen meevieren.
De wat stevige Spanjool, die tijdens het spelletje naast mij zat, kon alleen nog maar “Oi, oi, oi ” uitroepen met zijn paar tandjes en ik was alleen nog maar bang, dat hij een vreugdedansje met mij zou houden.
Hij hield het gelukkig bij een solo.
Na de voorlaatste camperplaats bij een olijvenboer in het winderige Fontellas, bleek dat we weer een lot uit de loterij hadden gewonnen. Een stukje paradijs, waar we van de eigenaar mochten staan. Twee dagen, twee nachten…..
Morgen rijden we verder. De grens over naar Frankrijk en verder. Verder naar…..
Maar vandaag vieren we eerst nog het leven.
Het leven van Mike, vandaag 24 jaar. Ohw, wat was dat een klus toen. Maar ik had het zo weer gedaan. Op jou, jongen!!
