Het is echt de laatste dag, zelfs de hemel huilt. Het is vanmorgen vroeg gaan regenen en toen vond ik het nog zo gezellig klinken dat getik op het dak.
Dat was toen. De gezelligheid is er inmiddels van af en komt dat even lekker uit met mijn altijd aanwezige ochtendhumeur.
Ben maakt mijn dag weer goed wanneer hij van het betalen terugkomt bij “Ons Motje” met in z’n handen een natte doos. Oh, “Champagne” staat erop gedrukt. De doos is meteen een stuk minder nat wanneer ik ook nog eens zie, dat er niet één, maar zelfs drie flessen in zitten!
De dag zie ik weer wat zonniger in, want als dát de bubbel van gisteren is, dan zit het wel goed.
Na een net ontdekte Grimbergen Ambreé gisteren, werden we getrakteerd door onze Nederlandse buren met een likeur en daarna vond onze alleenstaande Duitse buurvrouw onze aanwezigheid kennelijk zo gezellig, dat ze met diezelfde Champagne-bubbel kwam aanzetten, waar we er overigens net zelf een fles van hadden leeggemaakt.
Nou, je snapt wel dat ik hem had zitten en de rest van de avond niet meer veel waard was.
Uiteindelijk werd het een internationaal proeffestijn, kwam er van koken niets meer en moest Ben het doen met een halve mini-pizza die ik maar in de oven had gegooid.
Maar vandaag vertrekken we dus mét Champagne én regen. Net op de allerlaatste dag hebben we zo’n slecht weer dat de mooie omgeving niet meer mooi is en en we hopen weg te komen van onze inmiddels wat drassige standplaats.
Het lukt.
Via app-contact wordt het me duidelijk dat de oprit thuis vrij is en alleen de papierbak er staat om geleegd te worden. Hoe anders was het een paar jaar geleden, toen we thuis kwamen, de oprit bezet was, de hal vol post lag en een overvolle papierbak in de garage stond die vergeten was te legen.
Ik laat de mannen nog snel even weten hoe laat we ongeveer denken aan te komen, met andere woorden “hoeveel tijd ze nog hebben”.
Intussen rijden we “verder” terwijl we eigenlijk dichterbij komen. Dichterbij ons eindpunt. Ons thuis, alhoewel “Ons Motje” na ruim 7 weken ook als een thuis aanvoelt. En terwijl ik me bedenk wat onze jongens vanavond graag zouden willen eten, maak ik alweer als vanouds een boodschappenlijstje klaar.
Het thuiskomen voelt goed na de iets meer dan 5000 kilometer, de 8 camperplaatsen, 13 campings, 4 landen, 4 kastelen, massa’s kerken, ontelbare glazen wijn en de vele uurtjes dat we nader tot elkaar zijn gekomen.
We zijn nog niet op elkaar uitgekeken en ik hou nog steeds evenveel van Ben als voor ons vertrek. Sterker nog, ik zou morgen zo weer met hem weggaan, doch…..
We zijn thuis.
Wat voelt het weer goed om de jongens te zien, te spreken, ook al houden ze me af en toe voor de gek en nemen ze met een knipoog, soms een loopje met me.
Ik verbaas me er bijna over hoe netjes er alles uitziet en ben trots op onze mannen. De lege flessen zijn weg, de vele wassen die nog snel zijn gedraaid, de papierbak leeg en …… ze zijn zelfs naar de kapper geweest!
Ik kijk naar buiten, de jungle in. Het onkruid dat zo hoog uit de stenen langs de pui is gegroeid en inmiddels de vormen van een wietplantage heeft aangenomen….en ik ben gelukkig. Gelukkig met mijn drie mannen, met ons huis, onze tuin en ja, zelfs met het vele onkruid.
Zo meteen maar eens een corvee-lijstje maken, kijken of ze dan ook nog zo gelukkig met mij zijn.
