Sloeproeien. In één woord geweldig!
Sinds vorig jaar september mocht ik mij aansluiten bij oud-collega’s. Collega’s met een soortgelijke geschiedenis als ik. Ook met PTSS.
Gelijkgestemden noemen wij het zelf. En het is steeds weer of ik in een warm bad kom. Even ademhalen. Rust in m’n kop krijgen. Ontsnappen aan de spanning en de stress van de dag.
Vandaag is het woensdag en jawel dé dag van het Sloeproeien voor Oost-Brabant vanuit de Jachthaven in Heusden. Ik mág weer en als ik me goed voel, bén ik er ook.
Géén verplichtingen voelt al goed. Het water op nog beter. En het gevoel ergens bij te horen het best.
Bij afwezigheid het idee te hebben, gemist te worden en dus van belang te zijn. En dat is ook zo. De sloep moet gevuld zijn. Zonder voldoende bemanning geen roeien.
En óf we roeien overigens. We maken ons op voor onze grootste uitdaging ooit: De World Police & Fire Games Rotterdam 2022. Op 31 juli a.s. gaan we 15 km sloeproeien op de Maas in Rotterdam. Winnen? Nee. Maar meedoen? Zeker wel. En dat het voor velen onder ons spannend gaat worden, dat is wel duidelijk. Maar we zullen ze daar laten zien, dat “wij” uit Brabant er zijn geweest!
Sloeproeien. In beweging zijn. Je lijf gebruiken. Kilometers maken. Soms totale stilte. En alleen op die ene slag met z’n allen het gelijke ritme roeien. Samen één zijn. En dat hoofd maar leegmaken.
We hebben het fijn met elkaar. We zijn een halve dag buiten. Ochtend of middag. Weer of geen weer. En soms, dan hebben we even geen tijd voor onze gedachten, onze herinneringen en onze problemen.
Dan is er even rust en is “onze ouwe ik” een beetje terug. Al is het maar een paar slagen, een paar tellen, een paar momenten.
Één team.
En zelfs ook op momenten wanneer we eventjes diep zitten. Er is begrip en herkenning. Een blik, soms een traan of een hand op de schouder, dat is voldoende.
Vandaag maken we even een pitstop in het kleine haventje van “ons” Heusden. Onze stuurman trakteert op een terrasje en ik realiseer me maar weer in wat voor een fijn gezelschap ik mij bevind. En hoeveel geluk ik daarmee heb. Het vertrouwen én de gelijkwaardigheid onder elkaar.
En hoe mooi het is om te zien, hoe snel een “nieuwe” collega zich aanpast en zich senang voelt binnen onze groep.
Wanneer we terugkomen in de jachthaven van Heusden, ben ik op een ontspannen manier moe en voldaan. En ik kan eigenlijk niet meer wachten tot volgende week.
Kon het toch maar vaker woensdag zijn.....
