Het is de dag na.
Ik word uitgeslapen wakker en ik voel me in een “juich”-stemming.
Wat was gisteren een mooie dag.
Oké, het weer liet het even afweten, maar wíj niet. Want wat waren we goed met het Sloeproeien op dé dag van de World Police and Fire Games.
Zoals we verwachten, zouden we niet winnen. We gingen om binnen de tijd te finishen en niet als allerlaatste aan te komen.
Nou, we hebben woord gehouden, hoor. Die allerlaatste sloep hebben we mooi achter ons kunnen houden. En bij aankomst bleken we ook nog eens de 15 km in maar 2 uur en 6 minuten te hebben afgelegd.
Maar ondanks dat, slaat de vermoeidheid nu dan toch toe en ik ben - hoe toepasselijk - van “slag”. Het gevoel ineens in een gat te vallen en ik ben emotioneel volledig uit balans. Gelukkig dan ook maar, dat ik inmiddels weer vaste grond onder m’n voeten heb.
Maar goed. Van weken, nee, maanden trainen en een doel te hebben, heb ik ineens niets. M’n uitdaging is weg. Geen sloep, geen competitie, wedstrijd of wat dan ook.
Ik ben blij, voel me alleen, heb allerlei emoties. Kortom ik heb last van Sloeptranen!
Ik zie foto’s en filmpjes voorbij komen, die ik “gemist” heb.
En ik beleef alles nog eens, en nog eens, en nog eens……
Het was gisteren veel. Misschien té veel. Maar dankzij de vele foto’s en filmpjes kan ik de momenten weer opnieuw beleven of voor de eerste keer zien.
Dingen die ik helemaal niet heb meegekregen, gemist heb, zie ik nu pas voor de eerste keer.
En daardoor beleef ik nogmaals even dat gevoel, hoe we één waren over die golvende Nieuwe Maas. Hoe we die keihard overstaken. Hoe mooi het was met ons publiek. En toen we over de finish gingen. Die verlossende toeter.
Hoe we schreeuwden dat ónze stuurman de beste was en dat dat heel ver galmde door mijn stad.
Hoe diezelfde stuurman even later de champagnefles ontkurkte en ik hem daardoor nóg geweldiger vond.
Toen ook nog eens bleek dat onze Eenheidsleiding de enige leiding bleek te zijn op dit feestje én als enige een kleine blijk van waardering - een medaille - had meegenomen, kan ik alleen maar zeggen “Bedankt Manon!”
Maar hoe ik soms ook het gevoel had als een kip zonder kop over het terrein bij de Entrepothaven rond te lopen.
De Sloeptranen. Ze bestaan écht.
En dat deze stemmingswisselingen nu mede te wijten zijn aan het gemis van mijn geweldige groep. De leuke en mooie momenten. Dé groep van hét bier. Dat dat altijd die Brabanders zijn. De groep die even moesten atten en daardoor gelukkig net op tijd waren om bij de balie in de Ahoy hun accreditatie op te halen. En dat wé daardoor gelukkig toch nog mee konden roeien. En dat we daardoor wel weer de laatsten zijn die de tent (lees: Ahoy) moesten sluiten.
Ik pak m’n mobieltje en scroll nog even. Oh, dat was ook een mooi moment. Ja. En ha, dat is waar, die ook……
Nadat we ook de bar van de Entrepothaven hebben verlaten, sluiten we af met een “Brammetje”, dé Rotterdamse patat van snackbar Bram Ladage, want een mooier afscheid, dat bestaat toch niet.
