Wie kent hem nog, Malle Pietje? Malle Pietje uit de televisieserie “Swiebertje”.
Alleen de ouderen onder ons zullen hem zich nog wel herinneren. En met ouderen bedoel ik uiteraard de “jongere” generatie van mijn leeftijd (uit 1968) en daarvoor.
Voor degene die hem niet kennen, kijk maar even op YouTube en je bent weer helemaal bij.
Malle Pietje dus. De handelaar van een uitdragerij, die altijd wel ergens in z’n magazijntje iets kon vinden voor z’n klantjes.
Malle Pietje die zo graag een “Kopjen Kofjen met een Koekjen erbij” lustte.
Die Malle Pietje is inmiddels niet meer, maar bij ons thuis wel een begrip geworden om daarmee uit te leggen, dat iemand iets verzameld en niets kan weggooien.
Ik heb thuis ook zo’n Malle Pietje.
Ben is mijn Malle Pietje en eigenlijk kan hij daar niets aan doen. Het zit bij hem volgens mij, gewoon in zijn genen.
Ik weet namelijk nog dat we het huis van mijn schoonvader moesten leegruimen, toen die lieve man was overleden. Het huis viel mee, maar toen we aan die garage begonnen…. O man, ik wist niet dat daar zoveel in kon, maar ook niet dat er nog eens zoveel uit kwam!! Een hele container hadden we ervoor nodig.
Inmiddels beginnen wij ook zo’n garage te krijgen en vindt mijn Malle Pietje dat dat best meevalt.
En o wee, als ik ook maar iets weg wil gooien, dan is het: “Nee, niet weggooien. Je weet maar nooit waarvoor het ooit nog eens handig zou kunnen zijn.”
Dus op het zelfgemaakte “hout”-zoldertje liggen allerlei restjes planken, latjes, platen en overige stukken hout. Hebben we tussen de vele flessen wijn - ook nooit genoeg - bakjes, emmertjes en potjes schroefjes, spijkers en ringetjes in diverse maten staan. Liggen er halfvolle emmers latex, aangebroken blikken verf, losse velletjes schuurpapier en wat kwasten in verschillende hoeken. En staan er bakken met diverse elektrische kabels, losse stopcontacten, gloeilampen en weet ik nog meer opgestapeld in onze garage.
Dit is nog maar een fractie van wat het in werkelijkheid is.
De fietsen staan zij aan zij en slaan het iedere dag gade. Overigens 7 fietsen, waarvan 2 stofvangende van die zonde- om-weg-te-doen-sportfietsen. Ja, goed gelezen. SPORTfietsen. Sinds Ben pensionado is, doen we het lekker rustig aan en houden we het met onze ELEKTRISCHE fietsen het gewoon bij fietsen en laten we die sport thuis. Net zo makkelijk en net zo snel.
O ja, en motorkleding en -laarzen. Die hangen en liggen er ook al jaren stof te happen. Óók voor het geval we “ooit weer eens een motor zouden gaan huren of kopen”...... Dat denken we al sinds we onze eerste motor hebben verkocht en dat is nu als zo’n 15 jaar geleden.
De helm zal niet zo’n probleem zijn, maar de jassen….. ik denk dat deze inmiddels gekrompen zijn in de vochtige lucht van de garage. Laten we het daar maar op houden.
Het blijft overigens niet alleen bij de garage. Ieder oud shirt of broek verdwijnt niet in de container. Nee, dat mag niet. “Handig, om in te klussen!”
Met de wetenschap, dat Ben minimaal 150 jaar zal moeten worden, als hij al die “ouwe meuk” wil dragen om in te klussen, gooi ík toch wat oude kleding achter zijn rug wél in de container weg. Wat niet weet, wat niet deert…denk ik maar..
(Na deze blog, zal dat waarschijnlijk niet meer lukken…)
Ik loop zo af en toe door de garage en doe een poging om wat “op te ruimen”.
En dan stuit ik net als vandaag weer eens op iets waarvan ik nog niet eens weet wát het is.
Ook mijn Malle Pietje niet.
Ik maak een foto en leg het probleem voor bij Google.
Maar ook Google kan mij niet helpen.
En dan ontstaat het echte probleem. Weggooien of houden?
Zal je net zien. Gooi ik het weg, blijkt het straks een bijzonder onderdeel van weet-ik-wat te zijn.
Mmm…….
Ik stop het maar weer terug in het plastic.
Toch maar niet weggooien.
Toch maar weer bewaren.
Toch maar weer op de plek waar het lag.
En dus toch maar even een Malle Pietje zijn.
Trouwens, als één van jullie weet waar dat ding voor is, laat het even weten. De eerste die het écht weet krijgt van mij een echte Bossche Bol. Beloofd!
