“Als ik vrijgezel was gebleven, had ik nu in een Lamborghini gereden,” hoor ik Ben zeggen.
Hij heeft zojuist mijn verkorte versie van de info-middag van de Waddentocht aangehoord en het enige wat bij hem blijft hangen zijn de dingen die ik hiervoor nieuw moet aanschaffen.
Die Ben toch. Desondanks gunt hij het mij, is er begrip en weet hij dat het wandelen op zich voor mij een grote uitlaatklep is.
Een wandeltocht in juni 2023 voor (oud-)collega’s uit Oost-Brabant met o.a. de beroepsziekte PTSS. Grenzen verleggen en kijken waar mijn krachten liggen. Spannend. Maar ik ga het doen. Ik krijg de kans en pak hem met beide handen aan.
Waar ik jaren geleden ooit weleens het gevoel had in de steek te zijn gelaten, mij niet begrepen te voelen en als een Don Quichotte tegen de windmolens te vechten, word ik nu aan alle kanten ondersteund door mijn oude werkgever. Voornamelijk in fysieke vorm en merk ik dat dit mij goed doet.
Hoe fijn mijn “ouwe” baas ook nu weer meedenkt over het huren van materiaal om de kosten te drukken. Hij mij als oud- collega net zo welkom heet als een “nog-steeds-collega”. En het begrijpt dat wij veel zaken van tevoren willen weten om maar het idee te hebben de controle over alles te hebben…. ook al hebben we die niet………
Want buiten het wandelen met bepakking, een tentje opzetten, en jaja daar ook daadwerkelijk in slapen, borrelde bij mij wel de vraag, hoe om te gaan met de hoge nood. Die nummer twee kan ik nog wel effe ophouden, maar als ik moet piesen.
Na het zien van die info-video zag ik namelijk alleen maar uitgestrekte wadden en duinen en weinig gelegenheid om achter een dikke boom, m’n vriendin daar beneden haar werk te laten doen. Nee, ik vrees dat ik nu toch maar eens moet overstappen op dé plastuit en het houdt me nu al bezig hoe je dat ding ná gebruik weer “veilig”opbergt.
Mooi artikel om overigens op mijn verlanglijstje te zetten voor de kerst. Alleen niet hopen dat mijn moeder mijn naam trekt. Ik vrees namelijk dat zij totaal niet weet wat zo’n ding is en dat er bij het uitpakken van mijn kerstkado er een grijze dakgoot uitkomt van de Gamma.
Ik dwaal af. En dat is niet handig met wandelen. Maar het houdt me wel bezig zoals wel meer dingen.
Ik moet me voorbereiden op 25 kilometer per dag met bepakking lopen, op een eiland “vast”zitten, 5 dagen in een groep, mezelf tegenkomen, wel of geen wandelstokken, slapen in een tent, oortjes meenemen, en o ja, onze trouwdag de 23e juni de eerste keer zonder Ben.
Ondanks alle “beren op de weg” nodigt het mij weer uit om te gaan wandelen. Om bezig te zijn. Mijn lichaam te laten werken. Te laten voelen. En mijn kop leeg te maken.
Het afgelopen weekend weer gewandeld, getraind en kilometers gemaakt tijdens een “Pieterpad-weekend”. Het ging heerlijk.
En net aan het einde van onze laatste dag……ja hoor, scheurt mijn zool van één van mijn schoenen……
De afspraak is gemaakt. Donderdag maar eens nieuwe schoenen aan laten meten
Sorry Ben, die Lambo moet toch nog even wat langer op je wachten. Ja, was je nu maar vrijgezel gebleven hé?
