Geen “Wil je nog een potje Keezen, Joyce?” wanneer ik vanmorgen met een slaperige kop onze woonkamer binnenstap. Geen “Tickets to ride”, “ken-je-deze-mop” of “mag-ik-nog-een-gekookt-eitje”.
Het is stil in huis, nadat we 4 dagen en 3 nachten familie uit Sneek te logeren hebben gehad. Een weekend van bijpraten, spelletjes doen, tijd voor elkaar hebben, gezellig met elkaar eten én natuurlijk leuke dingen ondernemen.
Mijn nichtje en haar 9-jarige energieke zoon Liam waren samen gepland. Dat nog een ander nichtje met zeg maar nóg minder gebrek aan concentratie zou komen, was wel een leuke verrassing. Met een bordje en bedje extra erbij leek onze herberg dit weekend net een meiden-toko.
Een beetje druk, maar dat het met de Jansens nooit saai is, zou later in het weekend wel weer blijken.
Goh, wat heb ik weer even gelachen, herinneringen opgehaald en een paar keer net op tijd het toilet kunnen halen.
“Ons Motje”, stond op de oprit als extra slaapkamer en hoe heerlijk wakker worden was dat. Net een weekendje weg.
Nooit gedacht dat ik ooit nog in “dé bios” een Sinterklaasfilm zou gaan kijken. Daar zaten we dan vanuit heerlijke ligstoelen met een zak strooigoed. En wat een geluk, hé Liam, dat het aan het einde toch nog goed kwam, zodat pakjesavond op 5 december toch nog door kan gaan.
Daarna bij de Happy Italy in eerste instantie gegeten en de pizza-resten een dag later “weggewerkt” met “restjes” wijn.
Zondags rijden we met twee auto’s richting Rotterdam om mijn moeder te verrassen voor haar 84ste verjaardag. Ik zit met mijn nichtje in haar auto en dan….. we horen ineens een raar floffig geluid. En terwijl wij naar de vluchtstrook rijden, hoor ik mijn nichtje al zeggen: “Ik voel een blog aankomen….”
Op de vluchtstrook dus. En ja hoor, een lekke band! Tuurlijk zal je net zien. Gelukkig rijdt Ben achter ons en stopt ook. Onze held, blijkt later, want de ANWB of takel duurt een eeuwigheid en de wieldop zit knetterhard vast. Terwijl Jason met voetballiefhebber Liam van achter de vangrail voetbal staan te kijken, is het in moderne, oranje-fluoriserende even zwoegen, maar dan heeft Ben het klusje geklaard. Toch niet voor niets de hesjes ooit aangeschaft.
Op naar moeders, die haar emoties niet meer onder controle heeft en haar tranen laat lopen wanneer de lang-niet-gezien-familieleden binnenvallen.Of dat nou is door het lang niet zien of omdat ze niet zeker wist of er voldoende eten in huis was gehaald voor al die indo’s, dat laat ik maar in het midden. Het was gezellig.
En dan is het maandag. Met een eindeloos gedag, elkaar omhelzen en een “dat-moeten-we-vaker-doen” rijden ze claxonerend onze straat uit. De rust is wedergekeerd in huize Van der Lee.
Het luchtbed heeft het weekend niet overleefd en de voorraad eieren en mandarijnen (Liam ;-) zijn er doorheen gejaagd. Maar één ding is zeker: Met de Jansens is het nooit saai!
