Met de aanschaf van “Ons Motje” dacht ik van één dilemma af te zijn: hoeveel en welke kleding kan ik meenemen in mijn koffer? Want wat een drama was dat steeds weer. Stond Ben op de weegschaal met een koffer in z’n hand en ik iedere keer maar hopen dat er niet nóg meer uitgehaald moest worden. Nee, ook toen was keuzes maken niet één van mijn sterkste punten.
Ik weet nog goed die ene keer toen Mike nog geen jaar was. Wilde ik koste wat het kost potjes Olvarit meenemen naar Tenerife. Dat leek mij toch zó handig en véél lekkerder dan al die fijngestampte smurrie die ze daar verkochten.
Handig! Pfff. Ik dacht nog heel even dat die aardige baliemedewerker op Schiphol die extra 10 kilo’s vast wel door de vingers zou zien. Vriendelijk was hij zeker, tot hij mij even later doorverwees naar een andere balie waar ik toch de 100 euro extra moest bijbetalen. En Mike? Die at overigens tijdens die vakantie alles wat los en vast zat.
Vanaf dat moment werd het vullen en wegen van de koffers het minst leuke onderdeel van iedere vakantie.
Zelfs een paar uur voor vertrek kreeg ik het nog voor elkaar om Ben met een “ik krijg het écht niet in de koffer”, er toch maar extra bagage bij te laten boeken. Om op de plaats van bestemming o.a. de potjes pindakaas, hagelslag en drop uit te pakken, weer te verantwoorden met een “stel je voor dat wij die 2 weken moeten missen!”
Ben vergaf het mij en liet het maar zo, omdat hij anders de volgende keer zelf koffers moest pakken.
Maar nu met “Ons Motje” is dat over. Geen koffers met maximaal 20 kilo. Geen 1 stuk handbagage. Geen vervelende controles. Geen gedoe en ruimte zat…… zou je denken.
Maar….. m’n kledingkastje zit vol. En de tweede, die ik mij al meteen had toegeëigend toen we de sleutel kregen, ook. Bommetje vol zelfs.
Sokkenmandje? Vol.
Ondergoedmandje? Vol.
En zelfs in onze douche hangt kleding.
En Ben? Die heeft aan één kledingkast zat en die hoor ik niet piepen. Ja, Ben dan hé!
Overwinteren in Spanje. Weet je wel hoe moeilijk dat is? Is het warm? Koud? Lange broek, korte mouw? Vest of een dikke jas? Oh, en dan ook nog schoenen.
Uiteindelijk neem ik maar van alles mee en tja dan zijn de kastjes snel gevuld. Eigenlijk komt het er op neer dat ik mijn garderobe gewoon van adres heb gewisseld. En het past niet. Ik moet concessies doen.
Ben is wat dat betreft veel makkelijker. Een stapeltje kleding is alles wat hij nodig heeft en zolang zijn “Gall & Gall” en mijn “Jumbo” maar gevuld zijn. Ik hou voor de rest wijselijk mijn mond en probeer toch nog ergens iets tussen te proppen. Zo, dat ging er nog makkelijk bij.
We zijn er klaar voor. Net als onze mannen, want wat wil je nog meer dan 3,5 maand zonder je ouders om je heen? Party! Pizza’s!
De buren zijn geïnformeerd en het is 11.30 uur als we de straat uitrijden.
Op naar Spanje, op weg naar Calpe waar we de komende tijd hopen op een beetje mooi weer.
