De camperplaats loopt langzaam leeg. Tenminste, zo lijkt het. Onze achterburen hebben zojuist gedag gezegd en zijn voor de kerstdagen naar Nederland vertrokken.
Een aantal Belgen zijn al eerder gevlogen, waarvan sommigen van hen zelfs met hun camper helemaal naar huis reden.
Zojuist heeft mijn “goed-voornemen-vriendin”voor heel even ook afscheid genomen. Ik heb gelukkig nog even de tijd om aan het idee te wennen, dat ik straks iedere ochtend in m’n strakke pakkie in de knoop zit tijdens de ochtendgym. Ik heb weer eens ja gezegd.
Hopen op een leuke, gebruinde Spanjaard maar, want dat zal én de spierpijn én het vroeg opstaan verzachten. Maar het zal helaas wel zo’n echte, Spaanse tante zijn, die net als onze Olga Commandeur ‘s morgens bij “Spanje in Beweging” zit.
En floep, weg is m’n mooie droom…..
Het wordt stiller en het enige wat je hoort is het getimmer op de bouwplaats naast ons. Navidad of niet, de bouw gaat gewoon door.
Naar huis. Ondanks dat wij “Ons Motje” nu wel echt als ons huis zijn gaan voelen, is dat in het Bossche toch nog wel ons échte thuis.
En alhoewel ik weet dat ik in no-time mijn plek als kokkin, poets, boodschapster, regelnicht, wasvrouw en o ja, dat van mama weer heb teruggevonden, ben ik ook weer gelukkig om mijn mannen te zien.
Ik denk zij ons ook wel, hoor. Want toch…..
Lazen wij in de appjes niet tussen de regels door zoiets als “wanneer ging jij ook alweer andijvie-stamppot maken?” En “die open haard - dus niet óns - hebben we ook wel gemist”....?
En ja hoor, mijn geschetste verwachtingen kloppen. De stamppot smaakt ze en de brandende haard brengt ons gezin voor heel even weer bij elkaar.
In de tussentijd heeft Jason sinds 11-11 een “oeteltje” gevonden en durft hij zijn ChARENA - met een vader die ook nog eens pro-020 is aan ons voor te stellen. Ze weet niet in welk hol van de leeuw ze stapt, denk ik nog, maar ik geef het/haar een kans.
Het is echter zo’n schatje, dat ze al snel door de ballotage-commissie komt en warmtevol wordt opgenomen bij de Van der Leetjes.
Ik worstel me door de stapel was, Mike vertrekt na 3 dagen weer naar z’n eigen liefje in het winterse Zweden en onze rekening is meteen 200 euro geslonken na een bezoek aan de supermarkt, omdat alle kasten moeten worden aangevuld.
Ik onderga nog even een - bijna vergeten - behandeling bij de tandarts, die nog net even voor de kerstdagen een implantaat in m’n kaak jast. En met een “O ja, deze antibiotica-kuur afmaken en géén alcohol drinken”, wenst hij mij fijne dagen. Fijne dagen?
Goed gepland, Jansen……
De vriendelijke dame bij de apotheek hoort mijn tragedie aan en met een gebaar van haar duim en wijsvinger en het woord “beetje”, maakt zij mijn feestdagen met mijn mate(n) toch weer een beetje goed. Kerst is gered.
Kou, klusjes, kerstdagen. We hebben het er maar druk mee. Een tijd van familie en vrienden zien, bijpraten. Nog even wat klusjes doen in Mike z’n huis, want ja, het wordt het komend jaar nu toch écht eens tijd dat hij de deur uitgaat!
En wanneer ik onderuitgezakt voor ons warm haardvuur zit, bedenk ik me weer voor heel even, hoe gezegend ik ben met de mensen om me heen.
De stabiliteit van mijn gezin, waardoor ik op mijn manier kan functioneren.
Mijn familie, hoe klein ook. We zien elkaar niet veel, maar met 1e kerstdag zijn we er. Ieder jaar weer.
De vrienden om me heen, die er niet alleen zijn bij leuke momenten, maar ook wanneer ik ze écht nodig heb.
Ik loop het lijstje nog even na. Niet alleen van de boodschappen, maar ook van het afgelopen jaar. Vandaag alweer 31 december. Nog even oliebollen halen. De champagne die we dit jaar mee hebben genomen van een camperreis dit voorjaar, staat al koud.
Het is de laatste dag van het jaar 2022. Een jaar van samen niet meer werken, maar proberen meer te gaan genieten van het leven.
Knopen doorgehakt te hebben. Een grote stap te durven nemen. Een jaar van vervroegd pensioen.
Voor Ben vrijheid, voor mij veiligheid.
Geen moeten, maar kunnen.
Nog 6 nachtjes slapen en we vliegen weer terug, terug naar Calpe, terug naar “Ons Motje”. Terug naar onze nieuwe manier van leven.
Maar vandaag nog heel even oliebollen eten, een “klein beetje” alcohol drinken, herinneringen ophalen met vrienden en héél, héél véél regen trotseren.
Voor iedereen het allerbeste, veel liefde, gezondheid en - ik ga m’n best doen - leesplezier in 2023! Proost X
