“Wat wil je op je brood?” vraagt Ben, terwijl ik mijn rugzak nakijk.
Petje, oortjes, proteïne-repen, bidon, appeltje. O ja, wat zei hij ook alweer? Powerbank meenemen. Dat is wel handig, ja.
Terwijl Ben nog liefdevol mijn boterhammetjes aan het smeren is, pak….. nou eigenlijk graai ik nog snel een powerbank uit het kastje. Ach, weet je wat, laat ik ook maar een tweede meenemen voor de zekerheid. Je weet maar nooit. Het hoesje haal ik er af, want dat is alleen maar extra gewicht, toch?
Ik heb net weer eens geprobeerd een wandelroute op mijn Garmin gedownload te krijgen en ongeduldig als ik ben, het wil niet gaan zoals ik hoop dat het gaat. Via de site Wikiloc - een ieder aan te raden - krijg ik uiteindelijk wel een mooie route op mijn mobieltje gedownload.
Een mooie route in de bergen, startpunt vlakbij, “maar” 12 kilometer en zo te zien een prachtige omgeving. Ik ben niet meer te stoppen. En daar gaat het volgens Ben altijd fout.
Nadat ik Ben ervan heb geprobeerd te overtuigen - dat denk ik dan - dat ik die route makkelijk binnen een paar uur kan wandelen, dat ik wel wat gewend ben en dat ik nú zóóóóó graag de route wil gaan lopen, maak ik me dan ook snel “wandelklaar”.
M’n startpunt is net wat verder van de camperplaats verwijderd, dus ik ga het eerste stukje met de fiets.
M’n fiets heeft hij al klaar gezet, m’n wandelstokken ook, m’n brood zit in m’n tas, net als m’n bidon met gekoeld water. Die Ben, hij doet het niet slecht als verzorger. Alleen nog ooit een cursusje massage erbij, zou hem niet misstaan..
Op het aangegeven startpunt zet ik m’n fiets op slot, de route op Start en tevens op “Live Tracking”. Dat laatste voor de zekerheid dat ik altijd weer terug gevonden kan worden. Ja, jammer Ben. Zo makkelijk kom je niet van mij af.
En dan begint voor mij een nieuwe uitdaging. Een solo-wandeling. Onbekend terrein, maar zó mooi, zoveel rust en zo weinig prikkels. Dit is zo’n moment van je hoofd leeg maken en eens genieten van de omgeving. Wanneer heb ik dit voor de laatste keer gedaan? Het kan dan ook niet anders dan dat ik af en toe stil moet staan om écht naar mijn omgeving te kijken en het in mij op te nemen. Foto’s te maken en te appen om het te willen delen.
Maar ik moet door. De tijd tikt en ik moet nog ver. Het is een wandeling met klimmen en dalen. Riviertjes oversteken, door gangen met riet.
En dan. Een ketting met daarbij een bord “Privado” en een huis, dus ik kan er niet langs.
Ik kan niet verder, maar mijn GPS geeft toch écht aan dat ik hier naartoe moet! Teruggaan is geen optie en een andere weg? Ik zou het niet weten. Ik zit hier midden in de bergen.
Ik loop op en neer op zoek naar een andere weg. Uiteindelijk besluit ik maar dwars door de bossen te hakken en te klauteren. Als het mij uiteindelijk gelukt is en ik heb zo’n OER-gevoel van “je-maak-mij-niet-gek”, loop ik weer heerlijk verder. Heb ik het tóch nog gered en kan ik weer verder lopen op de uitgestippelde route, tot…..
KUT! (Woord kennen ze toch niet in Spanje), kom ik gewoon weer uit vlak voor die ketting!!! Met de stekels nog in m’n armen, reet en rug en schrammen op m’n benen, ben ik in die 3 kwartier geen “steek” verder gekomen!
Ik besluit om dan maar met m’n beste Spaans en ree-bruine ogen aan de bewoners van dat huis te vragen of ik even over hun terrein mag.
Ik loop wat verder en ineens in mijn linkerooghoek zie ik naast de ketting, tussen het hoge gras…. nee hé ….. een kleine opening. Het is een doorgang om verder te lopen en de route te vervolgen.
Wat een doos. Wat een trut. Ik kan me wel voor m’n kop slaan. Ik had gewoon easy door kunnen lopen, zonder te hakken en te klimmen. Maar goed dat niemand mij gezien heeft. Maar snel door en proberen de verloren tijd in te halen.
Terwijl ik nog append Ben informeer over mijn “fout”, schrik ik mij de t…, wanneer vlak voor mij vanuit het niets twee grote vossen langs mij rennen. Ik ben te overrompeld om foto’s te maken en voor ik het weet zijn ze al weg. Het romantische wandelen is voor even verdwenen en ik hoop maar dat die beesten niet zo gecharmeerd zijn van mijn geurtje Vogue-deodorant.
Elk pad, elke bocht en elk uitzicht blijft wel fantastisch. En de kilometers schieten al op. Ik kijk eens op m’n mobieltje en zie dat deze al aardig leeg begint te raken, maar dat ik ook nog wat kilometers moet maken. Ik besluit om te stoppen en even een powerbank aan te sluiten.
Powerbank? Ja, zelfs twee.
Kabeltje powerbank? Nee!
En hoe ik ook zoek, ik vind het niet. In de tussentijd zit ik te rekenen hoeveel ik nog moet lopen en hoeveel procent ik aan accu ik nog heb op mijn telefoon. Bij mij (nog) geen paniek, maar ergens in mijn achterhoofd hoor ik al Ben z’n stem klinken “Jij moest ook ineens weg. Wie vergeet dan ook dat kabeltje. Kijk dan ook alles goed na. Dat heb je er nou van als je gehaast weggaat”
En zo kan ik er nog honderd opnoemen.
Ik waag er toch nog maar een appje aan naar Ben. “GSM bijna leeg, kabeltje niet bij me. Nog 12%”. Commentaar krijg ik toch wel, dus ik kan het maar gehad hebben. En hij weet meteen waar hij mij voor het laatst “gezien” heeft.
Ik neem wat meer risico en voer mijn snelheid op. Nu moet ik zeker geen afslag missen en fout lopen. Het zweet gutst over m’n rug en klotst onder m’n armen.
In de tussentijd probeer ik zoveel mogelijk van het kaartje in me op te nemen voor het geval m’n mobiel ermee ophoudt.
En dan, na een zwoegend half uur, zie ik dat Wikiloc “zegt” dat ik mijn doel heb bereikt!!
Bereikt? Ik heb dit woord nog nooit zo mooi gevonden.
Gelukkig ben ik bij mijn fiets. Fiets?
Ik kijk naar links met de verwachting mijn fiets te zien staan, maar ik zie geen fiets. Sterker. Ik sta in een hele andere straat dan waar ik gestart ben. Ik weet helemaal niet waar ik ben.
Wat nou, “Doel bereikt”! Wicilok heeft het helemaal niet goed.
Terwijl mijn mobieltje op dat moment nog maar 2% heeft, kan ik nog net naar Ben appen “Kan de plek waar ik gestart ben én fiets niet vinden”
In de veronderstelling dat het handiger is dat Ben mijn kant op komt - hij wist waar ik gestart was - app ik ook nog snel en zo beknopt mogelijk “Komen”.
Wat ik echter niet weet, is dat Ben met “Komen” denkt paniek!!! Dus die geeft dat aan onze Belgische buren door, die allemaal in beweging komen.
In de tussentijd, zie ik ineens waar ik ben. Ik ben één straat te vroeg gestopt. Ik kijk om de hoek en ja hoor, daar staat mijn stalen ros. Zo, en nu naar huis.
Wanneer ik al fluitend terugkom op m’n fietsje op de camperplaats, zie ik dat Ben klaar staat om mij te gaan zoeken. Zelfs de Belgische buren hadden hun auto al ter beschikking gesteld. Ze waren toch wel een beetje ongerust geworden en het werd al bijna donker. En donker is hier ook écht donker.
Met de belofte een volgende keer een vol mobieltje én een powerbank mét kabeltje mee te nemen, mag ik weer alleen op pad. Goed uitgerust en ook op tijd vertrekkend.
En o ja, dat kabeltje? Dat lag gewoon nog netjes in dat ene hoesje. Weet je wel, dat hoesje, wat ik voor het gewicht had thuis gelaten…….
.
