Ik heb me weer eens om laten lullen. Of beter gezegd, laten verleiden.
Maar ja, wat wil je ook met zo’n, tja, hoe zal ik hem noemen, coach, gymleraar, goeroe of gewoon een lekker ding.
Ben vindt mij meteen alweer een oud wijf. Alsof ik geen gevoel heb. Je zou hém eens moeten zien kijken wanneer we op een terrasje zitten bij mooi weer. Z’n ogen rollen dan zowat uit z’n kop, wanneer hij verlekkerd naar passerende en schaars geklede jonge dames zit te kijken.
Maar nu even mijn Estéban, want o ja, zo heet hij.
Hét plaatje van onze camperplaats. Hij geeft gym, zumba, Spaanse les en nu zelfs ook al een kookcursus. En aangezien Ben altijd roept dat hij een bourgondiër is, is dat voor mij een uitgelezen kans om even een spoedcursusje bij mijn amigo te gaan volgen.
Afgelopen week brengt Estéban mij en nog 5 andere mede-studenten, de beginselen bij van de Spaanse tortilla.
Hij snijdt de ingrediënten, laat de bakwijze zien en draait met een vleugje Spaanse souplesse de tortilla in zijn pan. Bijna letterlijk een eitje om te doen én hoe heerlijk wanneer we even later samen de geslaagde tortilla opeten.
“Makkie”, denk ik dan ook en met die gedachte ga ik twee dagen later zelf aan de slag voor de uitdaging “wie maakt de lekkerste tortilla van de camperplaats”.
Zoals ik al eerder zei, ik heb me weer laten verleiden. Maar ja, hoe kon ik ook anders wanneer hij ons die vraag voorschotelt en je daarbij recht in je ogen aankijkt…. Tja, misschien toch een beetje een oud wijf, denk ik alleen maar….
De tortilla moet om half 11 in de ochtend bij de “jury” liggen, dus het is ook nog eens vroeg opstaan. Mijn niet-zo-favoriete-momentje-van-de-dag overigens.
De boodschappen zijn de dag ervoor al in huis gehaald, dus ik ben goed voorbereid.
Ben wil ondanks zijn rivaal, toch dat ik enige kans op de overwinning maak en heeft gezorgd dat onze buitenkeuken al klaar staat.
Aardappels en een ui even klein snijden en vervolgens frituren. Ja, alles gaat lekker volgens plan. Wanneer dat klaar is wordt het prutje samen met de geklopte ei en spekjes in een hoge koekenpan gegooid.
En nu is het alleen maar nog een kwestie van geduld.
Daar is-tie weer dat woordje. Geduld.
Na een tijdje is de “omelet al lekker “ingedroogd” en ziet-ie er toch mooi uit! Tot nu toe gaat alles perfecto. Nu nog even het moment van het boeltje omdraaien. Net zoals Estéban dat ook aan ons liet zien. Gewoon een plat bord op de pan en in één keer, hoppetee, zo die pan ondersteboven draaien en weer terug diezelfde pan in. Dat moet toch lukken.
Ik vraag of Ben mij daarbij wil helpen. Hij het bord even tegen die pan tikken en ik de pan vast houden en dan hup de boel omdraaien. Dat moet toch helemaal goed komen, denk ik nog….
Ik draai de pan om en…… ik zie me toch hoe die eierstruif ineens langs alle kanten van het bord naar beneden druipt. Tegelijkertijd zie ik ook dat in het midden van de omgedraaide koekenpan nog een stuk wél gebakken ei aan de bodem is blijven hangen. Nee hé, te snel gedraaid. Hij was nog niet voldoende ingedroogd. Ik ook met m’n ongeduld! Ik had nog gewoon een paar tellen langer moeten wachten.
En Ben, die staat weer op de verkeerde plaats.
“En die klotepan ook! Zie je nu wel, ik had al wel honderd keer gezegd dat ik een nieuwe pan moest omdat die bodem slecht was. En nou zit alles eraan vast!”
Terwijl Ben wijselijk z’n mond houdt, probeer ik nog een keer te draaien, maar het leed is al geleden. Er valt niets fatsoenlijks meer van dat ding te maken. De eieren zijn weliswaar gestold en gaar, maar het geheel is de naam tortilla niet meer waard.
Beter gezegd, het is zelfs geen geheel meer. De eieren, aardappelen en uien zijn in allemaal kleine losse stukjes uiteen gevallen.
Met een “Wat nu?” van Ben, besluit ik mijn creatie op een bord te scheppen, bij elkaar te douwen als één taart en afgedekt met aluminiumfolie gewoon in te leveren.
Met een houding van ik-heb-pas-verloren-als-ik-geen-stemmen-krijg, geef ik mijn bord af bij Estéban.
Gelukkig zijn alle borden in eerste instantie afgedekt en hebben ze een nummer gekregen zodat ze anoniem blijven voor de stemmers.
Zodra de tortilla’s onder luid applaus één voor één onthuld worden, ben ik de enige die nog klapt en fluit zodra de mijne aan de beurt is. En wanneer ook Estéban met een “qué pasa?” en “un catástrofe” komt, weet ik zeker dat er toch écht iets fout gegaan is tijdens mijn kookkunsten.
Nu het proeven nog, want hij zag er dan wel niet uit, lekker was hij overigens wel. Het leuke van alles is dat iedereen toch een hapje met een LEPEL neemt - met een vork lukt niet meer - omdat ze zo’n medelijden hebben. En bovendien ook nog eens zeggen hoe lekker hij wel niet is.
Groot is dan ook mijn teleurstelling dat ik - als enige - geen stemmen krijg.
Ondanks dat val ik toch nog in de prijzen. Een prijs die nog nooit uitgereikt was, namelijk: “The best scrambled tortilla”.
Sindsdien ben ik niet meer die Nederlandse van die camper op vak 203, maar nee, dat mens van die vreselijke, mislukte tortilla.
En van Ben, van hem krijg ik alsnog de allermooiste troostprijs. Namelijk niet één maar wel twee, mooie, hagelnieuwe koekenpannen. Maar dan mag ik voorlopig niet meer zeuren en alleen nog maar veel, heel veel oefenen!
