Voor de vierde dag op rij regent het en zijn we aangewezen op “Ons Motje”. Ja, je leest het goed. Vierde dag. En het lijkt maar niet op te houden.
Nu begrijp ik ook ineens waarom het zo mooi wandelen is hier in de bergen. Dat vele groen staat er niet voor niets, want om daar nou met een gietertje water de plantjes bij te houden….
De bekende droge rivier van Calpe is geen droge rivier meer. De lucht is grauw en de toppen van de bergen zien we al dagen niet meer.
De vierde dag dus.
We zijn erachter gekomen, dat wij een enorm goed huwelijk hebben.
We hebben elkaar nog niet de camper uitgevochten. Zitten nog steeds met een halve meter er tussen naast elkaar. En ik kan gewoon nog iedere keer zonder morren mijn benen op Ben zijn schoot leggen, waarna hij liefdevol mijn voetjes masseert. Al vier dagen lang.Wat een tophuwelijk hebben wij.
Waar we ook achter gekomen zijn is dat “Ons Motje” écht waterdicht is. Toch ook wel fijn om te weten. Ik zie ons al zitten als een ‘Ik-vertrek-stel”, die denken alles goed voor elkaar te hebben en ooit de eens zo’n goede aankoop te hebben gedaan. Buitenkant een plaatje, maar de binnenkant één grote zooi. En dan na de eerste beste stevige hoosbui in het o zo “mooie” Costa Blanca”met potten en pannen binnen het water staan op te vangen.
Ja, Costa Blanca. De straten staan Blanca, zullen ze bedoelen..
Nee, gelukkig niets van dat alles. We zitten droog en ook onze verwarming doet het prima.
Alleen het “fijne-getik” waar ik altijd van hield, ja hield, is bij mij inmiddels verdwenen. Wat een klote-geluid is dat inmiddels geworden! Ik kan het niet meer uitstaan! En als ik kijk naar de lucht die nog komen gaat, denk ik aan “El Tiempo” - het Spaanse weerbericht - die ook voor vandaag waarschijnlijk weer gelijk krijgt. Het liefst zou ik de hele dag in m’n bed blijven tot het zonnetje weer gaat schijnen. Hier ben ik niet voor naar Spanje gekomen!
Onze Spaanse simkaart van 210 GB doet wel goed werk. Netflix draait overuren en met wat tapas en goedkope wijn, kunnen we onze natte dagen nog enigszins beter maken. De notities die we ooit hadden gemaakt van “goede series”, blijken ook écht goede series en is het bijna jammer om pauzes te nemen voor de lunch en het avondeten.
Ja, Ben en ik. Bij dagen als deze worden we nóg steeds closer. Op onze zeer weinige vierkante meters is het een uitdaging. Ook met het naar de wc gaan. Tussen de buien door proberen we naar het sanitairgebouw te sprinten, maar anders onze eigen plee. En die kan wel wat hebben. Maar, daar komt-ie weer, voor de grote boodschap moeten we toch écht de deur uit. Want om nou de hele tijd in de geur van het inwendige van Ben te zitten, daar hebben ik en “Ons Motje” geen zin in.
Het hoost en Ben moet. Tja Ben….
Dan maar een sprintje.
Zodra hij nat en doorweekt terug is gebeurt het onverwachte, het zonnetje komt door. Zou er dan toch écht, écht een einde komen aan deze vier dagen?
