Er is een bommetje gedropt op onze camperplaats en alle pensionados zijn opgeschrikt uit hun middagdutje.
Van het ene op het andere moment heeft de eigenaar besloten de boel te verkopen. Het grote geld trok hem toch meer, dan iedere dag de grijze haren uit de doucheputjes te trekken, het “gezeur” over de temperatuur van het water aan te horen en de wekelijkse bingo te draaien. Ja, ook die hadden ze hier.
De camperplaats gaat weg en er komen appartementen. Overigens niet zo verwonderlijk met al dat getimmer om ons heen. Vanaf het moment dat we ingecheckt hebben, gaat het van ‘s morgens 08.00 uur tot ‘s avonds 19.00 uur tekeer en worden de gebouwen uit de grond gestampt tot een tweede Benidorm.
Het zat er wel aan te komen. Bij ons trouwens ook……..
Een gedeelte van de camperplaats moet al per 15 maart dicht en “ons” deel, wat pas 2 jaar oud is, per 1 april.
Al lijkt het een goeie grap, dat is het niet. Het geeft veel onrust én is het gesprek van de week. Precies al de hele week. We hebben toch alle tijd en er gebeurd tenminste eens wat.
Dag in, dag uit gaat het over niets anders. En eigenlijk weet niemand iets. Oké, oké, er zijn uitzonderingen, maar ik noem geen namen.
In ieder geval, veel onduidelijkheden, en veel “van horen zeggen”.
We zijn in Spanje en daar gaat het nou net iets anders.
Een “officieel bericht”: een A4-tje op een prikbord over sluiten, maar niet precies hoe, wat, wanneer en wie.
Niemand kan meer boeken. Bij de receptie staat al een tijdje een bord “Completo” (Vol), terwijl om ons heen er volop vakken leeg staan…..????
O ja, een enkele uitzondering. Voor één nachtje. Of niet. Maar een ander weer wel, een week of alleen op een bepaalde plek en dan de hoofdprijs betalen. Snappen doen we het niet en begrijpen?
In de tussentijd is een ieder die hier voor de komende winter gereserveerd heeft, als een gek elders een plek aan het zoeken. En in no time zijn alle andere camperplaatsen in Calpe en sommigen daar buiten, voor die periode vol.
Benidorm is minder populair. Ook wij hebben een reservering voor de komende winter in Calpe, vinden Benidorm wel prima en denken nu alleen maar “Benidorm niet leuk? Houden zo“.
Het allermooiste komt nog als één van onze Belgische vrienden, na een paar dagen triomfantelijk langsloopt en al zwaaiend papieren laat zien, van een op deze dag gemaakte boeking, van september tot einde van dit jaar.
Hebben we het nu over dezelfde camperplaats of staat onze Belgische vriend komende september samen met zijn schatteke in een bouwput?
Niemand begrijpt er iets van en weer is er onrust.
Deze mooie camperplaats in Calpe, waar zo velen dachten terug te keren, gaan we kwijtraken en onze “groep” die we om ons heen hebben gevormd valt uiteen.
De Belgische buren. Het waren er velen en zeker buren naar Ben's hart.
Vóór 12 uur aan “un pintje of wijntje”. Gewoon, niet omdat het kan, maar omdat het “moet”. Je nú leeft, je nú kan genieten en níet meer moet blijven wachten tot? Tja, tot wanneer?
De Belgen met hun lieve woorden. Het woordje “Skatteke”, wat voortaan in mijn woordenboek staat. En o Anneke, wat waren die Belgische “Bonbonnekes” lekkerrrrrr!
En Ron, mocht je dit nog lezen. Nog bedankt hé! Dat je samen met mij alsnog de berg d’Olta hebt bedwongen. Dat heeft mij héél goed gedaan én zo heb ik alsnog m’n wandeling af kunnen maken en het geweldige uitzicht over Calpe toch kunnen zien. Voor mij was jij op dát moment heel even mijn held!
Wat zal ik mijn grote, kleine vriend Oby gaan missen. De Schnauzer met z’n mooie, zwarte snor. Altijd als ik langsliep en we zagen elkaar, even groeten, een aai over z’n kop en het liefst een knuffel. Daar kon die geen genoeg van krijgen.
De enige knuffel waar ik het nu nog mee moet doen is Ben. Misschien dan geen snor, maar ach, net zo trouw en ik weet zeker, dat hij beter is in het doen van klusjes.
Het wordt alsmaar leger en leger. En zo houdt de camperplaats langzaam op te bestaan.
Geen chemisch toiletje meer spoelen en autistisch dat ik op mijn manier ben, niet meer dezelfde douche pakken.
Maar ook gelukkig niet meer die twee chagrijnige Duitsers, die er niet zoveel zin in leken te hebben, hoeven te passeren.
Ben start voor het eerst sinds eind november maar weer eens “Ons Motje”.
Moet ik zeggen “gelukkig” of “jammer” toen hij moeiteloos draaide en dat er bij ons géén steenmarter onder de camper bezig was geweest, die wel bij een camper verderop de leidingen had doorgekauwd?
Die beste mensen moesten noodgedwongen een paar weken langer blijven staan. Ach, “noodgedwongen”.
Het wordt tijd om te gaan. Ons uitzicht is “leeg en stil”.
Onze letterlijke oosterburen op rechts, vertrokken vanmorgen vroeg.
In die ene blauwe badjas die ze hadden, zagen wij ze iedere dag klokslag 17.00 uur richting het sanitairgebouw vertrekken. Eerst hij, waarna de badjas bij terugkomst snel van eigenaar gewisseld werd en zij zich kon douchen.
Dat zij door mijn Ben overigens in Eva-kostuum was gespot, is gelukkig bij die ene keer gebleven. En dat geluk geldt zeer zeker niet alleen voor haar.
Inmiddels hangen er letterlijk donkere wolken boven onze camperplaats “Sol de Calpe Austral”. Dat is hét teken om te vertrekken.
!Adiós Estéban y muchas gracias! Bedankt voor je Spaanse lessen, het sporten en de tip hoe ik een tortilla moest maken. Je was een kanjer. Hopelijk kan je in de toekomst jongere meiden het hoofd op hol brengen in plaats van die ouwe bessen.
We gaan er van tussen. Op naar Benidorm. Dé plek waar niemand dood gevonden wil worden.
O heerlijk, wat zal het daar dan rustig zijn.
Eén ding is zeker. Als dat inderdaad zo is, weten we in ieder geval zeker dat we een plekkie hebben. Wat klinkt dat relaxt in m'n oren.
