“Nee joh, dat is niet nodig. Dat staat al geregistreerd in combinatie met je paspoort”, zegt Ben nog thuis, als het formulier van mijn visum niet goed afgedrukt uit de printer komt.
“Ja, maar dat nummer staat er nét niet helemaal duidelijk…..”
“Jooooyceeee!!!!!”
Had ik thuis nu maar wel wat meer door zitten zaniken.
We zijn net geland in Medan, Sumatra.
Selamat datang, staat er met koeienletters. Nou ja, welkom.
Het begint meteen goed. Terwijl de mannen in één vloeiende beweging door de visum-controle gaan, stopt het bij mij al. Het nummer staat er niet helemaal op? Joh, wat zeggie me nou? Had ik niet thuis…..?
Nadat bij mij het zweet al alle kanten uitgelopen is én na veel gezoek door de visum-meneer met het mooie Indonesische hoedje – waarbij overigens alle andere passagiers reeds gepasseerd zijn – krijg ik dan toch nog het zegeltje in m’n paspoort. Ik mag het land in.
En dan, oh heerlijk. We hebben onze koffers, zien de schuifdeuren en willen naar buiten. En… of we nog “héél even” één of andere “invoerverklaring” willen invullen?!
Wie had het ook alweer altijd over die regeltjes en formuliertjes in óns land? Nou, hier kunnen ze er ook wat van. Gelukkig ziet een behulpzame douanier dat wij “Belanda” zijn, er niets van snappen en zegt hij precies waar wij kruisjes moeten zetten en wat wij moeten invullen. Goeie controle en zo gepiept.
En dan, eindelijk, zo’n 75 jaar nadat mijn vader het land moest verlaten samen met mijn oma, broertjes en zusjes, ben ik dan eindelijk in zijn vaderland. Ga ik met eigen ogen zien hoe de mensen hier in Indonesië leven, eten en wonen. En hopen in de loop van de komende weken een beetje de omgeving te ontdekken, waar mijn familie vandaan komt.
Maar eerst.
“Familie van der Lee” staat er op een bordje.
Aris, onze goed Engelssprekende gids voor ons hele verblijf op dit eiland, staat ons op te wachten in de aankomsthal.
Toch wel handig, want behalve “Selamat Makan”, wat “Eet smakelijk” betekent, spreekt ons gezin niet zoveel Indonesisch en zouden we anders alleen maar bij eettentjes belanden en vele kilo’s aankomen de aankomende weken.
We maken meteen kennis met het verkeer. Ook officieel links rijden net als in Singapore.
Van links en rechts komen scooters en zie ik scooters. Soms met 4 man erop, hele families, kleine kinderen, manden, kasten, kippen, hele verhuizingen. Scooters met winkels eraan vast. Én busjes soms met bagage zo hoog gestapeld, dat ze net zo hoog als lang zijn. Het rijdt allemaal door elkaar.
Strepen op de weg zijn er niet, en zijn ze er wel, dan doen ze niet ter zake.
Het is soms één grote chaos op de weg. En de weg zelf? Die is dat ook.
De vraag waarom er zoveel banden-toko’s langs de wegen zijn, was dan ook meteen al beantwoord.
Na de eerste kennismaking met de stad Medan, rijden we deze stad een dag later alweer uit.
Waarvan wij dachten dat de weg een chaos was, bleek luxe. De weg naar ons volgende doel wordt steeds slechter en slechter. Grote gaten en stenen in plaats van asfalt.
Het wordt steeds groener en groener. Steeds minder mensen. Steeds minder dorpen.
Het lijkt niet of de wereld hier ophoudt te bestaan. Het is hier prachtig!
We zijn aangekomen in het Leuser National Park.
