“Volgend jaar wéér?”, vraag ik aan mijn wandelmaatjes. Ze kijken me aan alsof ik een klap van de molen heb gehad, maar ze zeggen ook niet gelijk “nee”. Ik maak nog een kansje.
We zijn nu één week verder.
Vorige week maandag 26 juni, waren we er iets minder goed aan toe.
Zo zou ik het denk ik wel kunnen noemen.
Alle drie blaren op onze voeten, wat kneuzinkjes, pijntjes hier en daar in onze spieren en een wat roodverbrande huid.
O ja, en moe. Moe, zowel fysiek als mentaal moe.
Toen hadden we er namelijk net 6 dagen wandelen én 5 nachten kamperen in een tentje op zitten.
Tentje? Kamperen? Ja, je leest het goed. Er was weer eens een uitdaging op m’n pad gekomen.
Ik had me namelijk in oktober aangemeld voor een wandeltocht van zo’n 120 kilometer over de 3 Waddeneilanden Terschelling, Vlieland en Texel. Met een rugzak én jawel dat tentje.
Een wandeling speciaal voor (ex-)collega’s met PTSS.
“Dat moet toch te doen zijn, 120 kilometer in 6 dagen”, dacht ik toen nog. Nog tijd zat om te trainen met elkaar. En wandelen deed ik zelf al vaker.
Dat ik me er zo op zou verkijken en dat het zoveel bij mij los zou maken, wist ik toen nog niet.
De trainingen met de voor mij nieuwe groep waren nieuw, maar ook fijn. Wennen aan elkaar, afstanden maken , tenten leren opzetten én opvouwen en met volle bepakking lopen. Maar ook gesprekken. Elkaar begrijpen. Niets te hoeven uitleggen. Rust. En eenheid.
Het veranderde mij ook. Volgens Ben ging ik met het wándelen naar bed en stond ik met het wándelen weer op. Een obsessie. Maar ik wilde me bewijzen. Laten zien dat ik ook iets alleen kon. Zonder hém iets kon. Een prestatie kon neerzetten. En dat helemaal alleen.
En dan is het D-day, 21 juni.
Ik heb de dagen ervoor wel 100 keer mijn rugzak in- en uitgepakt. Nagegaan of ik het wel goed deed en of ik iets wel of niet mee moest nemen. Zélf mijn keuzes moeten maken. Zelfs vlak voor het vertrek zie ik ook andere collega’s nog dingen uit hun rugzakken halen. Ook zij hebben kennelijk dezelfde “tik”.
Vanuit Brabant vertrekken we met de groep naar Harlingen en zijn we op onszelf aangewezen.
En dan ineens op Camping "De Zeehoeve" wordt het oefenen dan eindelijk werkelijkheid.
M’n tent staat, blijft staan en ik ben trots.
Het ín de tent slapen is ook nog wel een dingetje. Van een camper naar een tent is een hele overgang en het enige romantische eraan vind ik het geluid van de rits wanneer ik hem open of sluit.
En dan is het de eilanden op. Wandelen. Zakjes noten. Mooie uitzichten. Lachen. Warmte. Lotgenoten. Een Camping met maar één douche. Maar een goed ontbijt. Huilen. Een snelle boot. Jawel, een blaar. Brokkelkaas, wijn en goeie gesprekken. Vermoeidheid. Héél véél zand. De Vriendschap. Zwemmen. Een lieve, zwarte labrador. Ontbijt uit een zakje. En zon, nog veel meer zon…..
De afgelopen week heb ik letterlijk weer leren vallen en opstaan.
Ik heb grenzen verlegd, en ben mezelf vaak tegengekomen.
Wat heb ik veel gevloekt en geschreeuwd van binnen.
Ik ben wel 100x doodgegaan en toch opnieuw geboren.
Ik heb het nog nooit zo zwaar gehad. En nog nooit zó afgezien.
Ik voelde me soms zo afgesneden, zo ver weg van Ben.
Geen veilige haven, geen achterban, geen hulp in geval van nood.
En ik heb nog nooit zoveel gejankt…..
Maar ik heb geleerd.
Ik heb geleerd om ook eens vroeger op te staan, al is dat niet mijn meest favoriete moment van de dag. En al ben ik dan niet de vrolijkste.
Ik heb geleerd dat ik soms ook eens voor mezelf moet gaan en voor mezelf moet kiezen.
En ik heb geleerd, dat ik best iets zonder Ben kan doen……..
Mijn blaren zijn geheeld en mijn spieren voelen weer soepel.
Als ik stevig zucht, voel ik mijn ribben nog, maar ach, dat komt wel weer goed.
Dankzij het Zwitsers zakmes van mijn vriendin en de wandelgidsen van het Pelgrimspad die ik van de jongens vandaag met mijn verjaardag heb gekregen, word ik gelukkig weer aangemoedigd om te gaan wandelen. Nog even wat rust nu.
Maar mocht er ooit nog eens een volgende Waddentocht komen.
Oké, oké het blijft een uitdaging, maar vraag me en ik ga wéér mee!
