Zeeland. De zonnigste provincie van Nederland, zegt men weleens. Nou, na afgelopen week geloof ik het meteen. Zaterdag reden we met “Ons Motje” maar eens een keer richting Yerseke. Dorp van de oesters en mosselen.
Vanaf het moment van aankomst heb ik alleen nog maar in t-shirt en overdag, hoe toepasselijk, met mijn mossel in korte broek doorgebracht.
Het is er windstil en de zon schijnt.
Met “Ons Motje” bivakkeren we twee nachten in een prachtige boomgaard van Camperplaats “De Plantage”, terwijl wij de omgeving proberen te verkennen.
Hier ontdekken we het ontstaan van de oester. Het glibberige goedje waarvan ik vind dat het naar een golf zeewater smaakt en ik maar niet kan begrijpen, dat er zoveel van verkocht worden.
De terrassen zitten er in ieder geval bomvol en ik zie hoe het ene na het andere "snotje" door menig keelgat naar binnen glijdt. Ik pas.
Volgens de informatie krijg je er in ieder geval sterke botten van, mooi haar en een goed geheugen. Mmmmm, misschien voor mij, met een geheugen als een zeef, tóch nog eens iets om goed over na te denken, ondanks het feit dat ik er veel naar binnen zal moeten werken.
Het is zondag.
De winkels in Yerseke zijn dicht, alsmede de terrassen. En omdat alleen maar de kerkklok de enige in dit dorp is, die lijkt te werken, besluiten we op de fiets naar Goes te gaan.
Volgens een folder is Goes dé winkelstad van Zeeland en heeft het veel terrassen. “In Goes”, zegt de folder. “valt er altijd iets te beleven!” Nou, komt dat even goed uit.
De afstand van 15 kilometer stelt niets voor, maar wat een kleurloze, vlakke en geestdodende omgeving. Als iemand kan beweren dat die omgeving mooi is, dan heb ík iets gemist.
Alleen maar ellelange en kaarsrechte fietspaden – die overigens wel heel goed zijn –, weinig bomen en uitgestorven dorpjes zonder ook maar één terrasje gezien te hebben.
Als Bourgondische ingezetenen van Brabant zijn wij wel wat anders gewend. Bij “ons” is alles gewoon op zondag open en kunnen we niet voorstellen dat hét terras niet open is.
Het is niet anders. Voor nu is het een "helaas Ben, nog even doorfietsen met pijn aan je hol en dan maar geen terrasje!"
Goes blijkt een “iets minder” altijd-iets-te-beleven-winkelstad. De winkels zijn potdicht!
Het is zondag, we hadden het eigenlijk kunnen weten.
Gelukkig zijn er nog wel wat terrasjes open op de Markt en we laten ons neerploffen en onszelf troosten met een biertje en
een broodje.
De broodjes blijken net zo kleurloos als de omgeving. Nog geen stukje groen, tomaatje of ander gezelligs ligt er op mijn bord naast m’n kadetje. Zelfs m’n eigen kadetjes liggen er nog vrolijker bij.
Terwijl ik Ben er nog steeds een beetje van verdenk dat hij op de hoogte was van de winkelsluiting, maken we maar weer aanstalten om met een omweg terug te gaan naar “huis”.
We nemen een andere, langere en gelukkig wat mooiere route terug. Desondanks kunnen we de lange, uitgestrekte dijken niet voorkomen. Zeeland is nu eenmaal zoals hij is. Maar dat heeft ook z’n charmes, wanneer we verrast worden met het uitzicht over de Oosterschelde met z’n vele zeilboten.
Maar ook met de tegenwind.
En wat dank ik op zulke momenten dan weer God – zo toepasselijk op zondag – dat mijn fiets elektrisch is.
Ik had het op m’n vorige tweewieler allang opgegeven en dat ding vast al van die Zeeuwse dijk afgesmeten.
Sterker nog, ik was niets eens gaan fietsen.
Nee, heerlijk op m’n elektrische bike, met m’n haren los, gezicht in de wind en ….. prfgdprfd …… getverdegetver!!! Zit ik allemaal vliegen op te vreten!
In een mum van tijd zitten we helemaal onder de vliegen en lieveheersbeestjes en moeten we ons vege lijf redden. Ze zitten in m’n nek, oren en ja, zelfs ín m’n shirt!
Tot het moment komt dat we niet meer vol in de wind fietsen.
We stoppen even.
“Er zitten er op jou twee, die elkaar een beurt geven!” hoor ik Ben zeggen.
Terwijl ik die informatie nog even moet verwerken, zie ik dat Ben iets van mijn schouder wegpakt en vervolgens op z’n eigen arm zet.
Ik zie hoe twee lieveheersbeestjes lekker bovenop elkaar zitten en zonder enige gene gewoon doorgaan met het bedrijven van de liefde.
De natuur. Hoe mooi het soms kan zijn. De ene keer vreet je ze zonder dat je het wil op en de andere keer zie je hoe het zich ontwikkelt en voortplant.
Ha, Onze lieve heer. Hij zou eens moeten weten, dat er op een dag als vandaag, dé rustdag, door ZIJN beestjes toch nog gewoon wordt “doorgewerkt”.
