Het was kiezen. Een dagje fietsen of een dagje Maastricht.
Nou vind ik sinds dé uitvinding “Elektrische fiets” het fietsen een stuk aantrekkelijker en draai ik mijn hand er niet meer voor om, om een rondje van 60 kilometer te fietsen. Maarrrrrrr, een dagje bourgondisch Maastricht met al z’n heerlijkheden en vele winkeltjes leek mij dit keer toch een stuk aantrekkelijker.
De keuze was dus ook een stuk sneller gemaakt.
Om Ben een klein beetje tegemoet te komen wat betreft het fietsen, stelde ik voor om dan in ieder geval met de fiets naar het treinstation van Klimmen-Ransdaal te rijden. Hadden we vandaag dan toch nog íets gedaan.
Rond een uurtje of half 11 rijden we samen de camperplaats af en zet Ben zijn navigatie al rijdend aan.
“Nou, dat hadden we ook wel kunnen lopen,” hoor ik Ben verontwaardigd zeggen. “Het treinstation is maar 650 meter verderop!”
En met een “Tja, nu zitten we toch al op die fiets” fietsen we maar door.
En inderdaad, een paar tellen later doemt het stationnetje al op.
Eigenlijk moeten we ons nog een soort van haasten, want de trein die we dachten niet te halen, komt er net aan.
Ben probeert nog snel z’n betaalpas in te scannen bij het incheckpaaltje, maar dat blijkt het AED-apparaat te zijn. Het enige andere paaltje wat er nog staat is een oplaadpaal. We kijken elkaar aan en nemen dan maar een gok en houden ons maar van de domme, mocht er onderweg een controle komen…… instappen en snel in die trein!
Het eerste bakkie koffie in Maastricht, blijkt gratis. Zonder controle, komen we namelijk aan op Maastricht Centraal. Wat een gastvrije stad.
Maastricht blijft mooi. De kleine straatjes, steegjes en pleintjes. Maar uiteraard de nog mooiere winkeltjes voor mij en de kroegjes voor Ben.
Het relaxen gaat ons goed af op de perfect-gesitueerde terrassen, waar alles is gericht op het bekijken en bekeken worden van de mens.
En weer is voor mij de keuze moeilijk. Wordt het een vla of wordt het een lunch?
Ik houd het bij verstandigheid en kies voor de ietwat gezonde tosti, alhoewel deze tosti met alles erop en er omheen, later misschien net zoveel en vet als een puntje van die overheerlijke rijstevla blijkt te zijn die ik net heb laten liggen.
En ik bedenk me dat ik zojuist toch weer de verkeerde keuze heb gemaakt…….
Onderweg naar het volgende terras, kan een rondje door de mooiste boekhandel in de Dominicanenkerk niet ontbreken, staat ook in deze stad het stadhuis op de Markt en zien we jammer genoeg wel erg veel bedelaars op straat zitten.
Maastricht, de stad met de vele verscholen eettentjes en waar we nu weer op aanraden van échte “Mestreechteneren” hadden gereserveerd: “Pieke Potloed” in de Sporenstraat. Dit bleek een schot in de roos.
En weer was het kiezen tussen onder andere “Awwerwèts Mestreechs Zoervleis” en “Vès. Maar moest ik bijna een traantje laten bij het zien van “Knien in ’t Zoer” en mag onze Mako god danken op z’n blote konijnknieën, dat hij bij ons woont en niet in het Limburgse land.
(Ik zal even helpen voor degene die het níet weten, Mako is ons huiskonijn….)
Met een lege portemonnee – niks vreemds aan - en een volle pens – ook niets vreemds aan - lopen we even later de lange weg terug naar het station.
Mooi Maastricht. Stad aan de Maas, die nooit verveelt. Wat was je weer gezellig.
We pakken de trein terug en checken “gewoon” in bij de incheckpaal zoals het hoort.
Zoals het hoort, Ben!
Nog net op tijd zien we dat er twee incheckpalen zijn, de NS en die van Arriva, waardoor hij nog snel kan uitchecken en opnieuw inchecken. Bijna toch weer een gastvrije trip terug naar “huis”. Die Ben.
De terugweg gaat voorspoedig en met 20 minuten stappen we uit op het station Klimmen-Ransdaal.
Wat een rust en stilte.
“Nou, hier in Ransdaal is er écht geen criminaliteit. Wat een rust!” zeg ik tegen Ben.
Het enige dat we horen is de trein die wegzoeft, een auto die toevallig net voorbijrijdt en een enkele koe in de verte.
We lopen terug naar de andere zijde van het station waar de fietsenrekken zich bevinden en…..
……. “Onze fietsen zijn weg!”zeg ik verbaasd tegen Ben. “Kut. Ze zijn gejat”
En terwijl ik ze niet meer zie staan, kan ik het eigenlijk niet geloven.
Ik hoor Ben nog iets zeggen, maar luister nog niet eens wát hij zegt. Het enige wat in mij opkomt is woede en onmacht.
Ik zie dat aan het fietsenrek nog heel zielig twee doorgeknipte fietsenkettingen hangen. Een stil bewijs van onze gestolen ijzeren vrienden. Die nu in handen zijn van vreemden. Ik kan ze wel wurgen! Ik…, ik, …
Ik loop naar de naastgelegen snackbar met terras en spreek mensen aan of zij toevallig iets gezien hebben.
Zelfs de eigenaar doet nog enorm zijn best om met zijn camerabeelden een dader te kunnen spotten. Maar helaas, ook na het doorzoeken van alle bossages geen fietsen meer aangetroffen en de dader ligt (ik hoop het zó van harte) op het kerkhof.
Alsnog moeten we die 650 meter lopend terug naar “Ons Motje” op de camperplaats.
En alsof het nog niet erger kan, gaat het ook nog eens keihard stortregenen…….
Alsof ik daar nog een keuze in had!
