Ik moet aan de bak.
Ik stap m’n nest uit vanmorgen en ….
“Ohw”, m’n knoken kraken en m’n spieren protesteren. Het enige wat er dit keer aan mijn lijf positief is, is dat ik geen blaren heb.
Ik twijfel of ik nu “Jippie” moet roepen en een vreugdedansje gaan maken, maar als ik verder loop…. Nee, ik hou het toch alleen maar bij “Jippie”.
Gisteren voor de eerste keer met Camino-maatje “10”, samen proef-gewandeld met bepakking.
Per slot van rekening moet je elkaar voor zo’n grote wandeling, toch even aanvoelen. Hoe het is om samen te wandelen, het juiste tempo aan te houden, pauzes te nemen én heel belangrijk, de “kaart” te lezen?
Nou, met sommige dingen kan ik héél kort zijn.
Wat ik zaterdag nog niet wist, maar wat ik nu wel voel …. Ze doet aan powerwalken!
10 is een Dieseltje, komt langzaam op gang, maar dan! Man, die blijft lopen. En hoe! Mijn God. Met van die lange benen liep ze van me weg en dat ging maar door.
En dan kom ik, zo’n trolletje er achteraan. Met van die korte, dikke pootjes. Joh, m’n tong hing na 2 kilometer al op m’n mooie schoenen. En toen waren we pas bij het officiële begin van onze etappe!
Want dat was ook nog wat.
Samen hadden we ’s morgens afgesproken op het eindpunt bij Rijsbergen. En dan met één auto naar het startpunt ergens in Achtmaal.
Konden we ons geplande startpunt al niet meer vinden!
Nou, dat gaat nog wat worden met z’n tweeën daar in Spanje, dacht ik nog.
Met een “Ach weet je wat, dan zetten we de auto een “KLEIN” stukje verderop. Ik weet wel waar,” van 10, startten we vervolgens onze route, maar dan wel ergens anders.
Nou, dat kleine stukje VERDERop, was niet verderop, maar zo’n TWEE kilometer TERUG….
Maar goed, 10 is een kanjer en brengt mij de kneepjes van het powerwalken bij.
“Joyce, rechtop lopen, buik in, billen samenknijpen en kijk, je loopt vanzelf naar voren.”
Ik kan je zeggen dat ik met van alles kneep, maar dat ik écht niet vanzelf naar voren ging, hoor. Het enige wat bij mij is gebeurd, is dat ik van dat knijpen nu spierpijn heb ik mijn linkerbil en daardoor nu alleen nog maar scheef op de bank kan zitten.
Na een uur of 3 komen we bij ons eerste en tevens enige terras aan.
Oké een klein stukje van de route, maar ach een koel drankje hebben we wel verdiend vinden we allebei.
Het frisje wordt al snel een Leffe met schuimkraag bij het zien van de bierkaart.
Het zonnetje en de ingrediënten van de kraag doen hun werk, want wanneer we even later weer verder lopen, bedenk ik mij dat ik misschien toch wel eerst dat broodje had moeten pakken. Hij valt lekker, zullen we maar zeggen.
Die 10.
Ja, er zijn dingen die we, laten we zeggen, “anders” doen. Maar daar komen we samen ook wel uit.
Behalve dan die plastuit. Nee, de plastuit is niets voor 10.
10, gaat hoppetee met rugzak en al op het gemakkie op de hurken en pies zich helemaal leeg.
Ik niet. Ik zie me al gaan. Zodra ik alleen al maar een poging onderneem om met die rugzak van 9 kilo door m’n knieën te gaan, flikker ik zo met dat gewicht achterover. En met m’n broek op m’n kuiten en m’n blote reet in de lucht! Ja, dag! Mij niet gezien.
Nee, ik hou het lekker bij m’n tuit.
De route – een etappe van het Grenslandpad – was overigens prachtig. Vrijwel alleen maar natuur.
Na een mooie wandeling komen we aan op onze eindbestemming. De parkeerplaats net buiten Rijsbergen.
Na het wisselen van m’n wandelschoenen voor gewone schoenen. stappen we in en rij ik naar het startpunt in Achtmaal om 10 bij haar auto af te zetten en we nemen afscheid.
Ik kom thuis na een vermoeiende, maar geweldige dag.
Maar dan kom ik er achter dat ik mijn wandelschoenen op de parkeerplaats heb laten staan.
Nee hé!!!! Wat stom en wat een domper op deze leuke dag.
Ben vliegt me nog net niet aan, maar z’n kop zegt genoeg en ik weet, dat ik dit niet met een biertje goed kan maken.
We lopen op en neer van de auto naar binnen en van de garage weer terug.
Ben probeert nog van alles tegen mij te zeggen, maar ik ben geblokkeerd en kan niets uitgelegd krijgen. Er heerst alleen maar paniek. Grote paniek. Voor mij de zoveelste keer dat ik iets kwijtraak of vergeet.
Dure wandelschoenen die ik nog geen twee jaar heb.
Dit wordt apart slapen vannacht.
Ik probeer van alles in het werk te stellen om iemand ter plaatse te laten kijken in Rijsbergen, maar helaas, er worden géén schoenen meer aangetroffen.
Ook 10 probeert telefonisch mee te denken en dan ineens zegt ze iets over veters en een kofferbak en….
Het blijkt een één richtings-communicatiestoornis te zijn. Mijn stappers zijn toch uit de auto gepakt en samen met mijn rugzak mee naar binnen genomen….
Wat Ben mij dus al eerder had geprobeerd te vertellen….
Maar ja, niet luisteren hé….
Iedereen, het hele Brabantse politiekorps, familie en buurtbewoners nabij dé parkeerplaats ingeschakeld….
En ja hoor, dan staan ze “gewoon” in de garage, omdat Ben die “gewoon” al uit de kofferbak had gepakt.
Ik was dit keer echt niets vergeten, maar ik was alleen vergeten wáár ze lagen.
Vanavond gelukkig toch naast elkaar in bed, denk ik blij.
Nu alleen nog maar dat luisteren……
